Γιατί να ψηφίσει η νεολαία Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική;

Η υπερδεκαετής παγκόσμια οικονομική κρίση έφερε μεγάλες κοινωνικές αναταράξεις και κρίση εκπροσώπησης, και ειδικά για τη νεολαία έφερε ευρεία δυσαρέσκεια και απονομιμοποίηση των παραδοσιακών μορφών εκπροσώπησης, άλλες φορές σε ριζοσπαστική κι άλλες σε αντιδραστική κατεύθυνση. Η τότε νεολαία των σχολείων, των σχολών, του μεροκάματου διευρύνθηκε με τα «παιδιά της κρίσης«, όσα παιδιά δηλαδή έζησαν όχι μόνο την εφηβεία και την ενηλικίωσή τους μέσα σε μνημόνια, μέτρα λιτότητας και πάει λέγοντας, αλλά ακόμα και την παιδική τους ηλικία. Όσα δεν γνώρισαν τίποτε άλλο παρά την άνοδο του φασισμού, τις συνεχείς περικοπές, το δόγμα του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» σε μια κοινωνία που μοιάζει να καταρρέει οικονομικά, πολιτικά, αξιακά. Οι γενιές αυτές, ερχόμαστε αντιμέτωπες καθημερινά με την «Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της», σύνθημα που διαδόθηκε ευρέως το Δεκέμβρη του ΄08. Είναι λες και ζούμε μονίμως στη ζώνη του λυκόφωτος, με κάθε ενδεχόμενο να μοιάζει πιθανό, καθώς άνθρωποι καθημερινά δολοφονούνται (άμεσα και έμμεσα) είτε γιατί πήραν ένα τρένο να γυρίσουν σπίτι τους (Τέμπη), είτε αναζητώντας την ασφάλεια μακριά από τον πόλεμο και τη φτώχεια καταλήγοντας να τους πνίγει κατά εκατοντάδες το ελληνικό κράτος (Πύλος), είτε για 20 ευρώ βενζίνης (Φραγκούλης), είτε γιατί εκνεύρισαν έναν αξιωματικό σε ένα πλοίο με την “αργοπορία” τους (Αντώνης Καρύωτης), είτε, είτε, είτε… Το κοινό στην παραπάνω παρατεταμένη κατάσταση σοκ είναι πως τόσο οι άνθρωποι που χάνονται και δεν ξαναγυρνάνε, όσες/οι/α επιβιώνουμε και δεχόμαστε τις συνέπειες μιας καταστροφικής πολιτικής (για το περιβάλλον, την υγεία, την καθημερινότητα), προερχόμαστε ή είμαστε κομμάτι των πιο λαϊκών και εργατικών στρωμάτων, είμαστε κόσμος που καθημερινά αγωνιζόμαστε αν όχι απλώς για την επιβίωση με τη στενή έννοια του όρου, τότε σίγουρα δεν έχουμε καμιά φοβερή προοπτική να μας περιμένει.

Εμείς που δουλεύουμε 8ωρο και θεωρούμε πως «πιάσαμε την καλή», γιατί η υπερεργαρσία όχι μόνο είναι κανόνας, αλλά πλέον και νόμος χάρη στην κυβέρνηση της ΝΔ και τους Χατζηδάκη και Γεωργιάδη, εμείς που πληρωνόμαστε τα μισά μαύρα και τα άλλα με ένσημα, εμείς που δουλεύουμε ανασφάλιστα, εμείς που δεν ξέρουμε τι πάει να πει συνταξιοδότηση, εμείς που στο τέλος του μήνα μετράμε ζημιές και όχι λογαριασμούς αποταμίευσης, εμείς που δεν ονειρευόμαστε να αποκτήσουμε δικό μας σπίτι αλλά ζούμε σε σπίτια με ενοίκια ίσα με το μισό μας και βάλε μισθό, εμείς που ανεχόμαστε τη σεξουαλική παρενόχληση στους χώρους εργασίας, τις σχολές, τις γειτονιές και όταν μιλάμε βιώνουμε τις περισσότερες φορές τη ντροπή. Είμαστε οι νέες γενιές ανθρώπων που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν χωρίς προοπτική. Όσες και όσοι ζούμε στην Αττική, είμαστε στοιβαγμένες/οι σε πόλεις που ασφυκτιούν χωρίς δημόσιους χώρους, χωρίς ποιοτικά και δημόσια μέσα μεταφοράς, με ένα αδιανόητο κυκλοφοριακό κομφούζιο που επιβαρύνει οδηγούς, πεζούς, ποδηλάτες (αστείο βέβαια μιας και δεν υπάρχει ποδηλατοδρομικό δίκτυο στην πραγματικότητα) και ακόμα περισσότερο άτομα με κινητικά προβλήματα κι αναπηρίες, ιδιαίτερα την τρίτη ηλικία. Η Αττική περιλαμβάνει τον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα,τη Μάνδρα, αλλά και την Κηφισιά,την Κυψέλη, τα Πατήσια, τα Εξάρχεια, το Πόρτο Ράφτη και την Ανάβυσσο, κι όμως με έναν περίεργο τρόπο όσες/οι ζούμε σε αυτή τη μόνη συνοχή τη νιώθουμε στην αβίωτη καθημερινότητα. Όλες και όλοι εμείς ξέρουμε τι πολιτική εφαρμόζουν όσες και όσοι διαχειρίζονται όχι μόνο το κεντρικό αλλά και το τοπικό κράτος.

Πολλές φορές οι δήμοι και οι περιφέρειες σηκώνουν τα χέρια ψηλά κηρύσσοντας πως δεν φταίνε για ό,τι συμβαίνει στις πόλεις μας, δεν έχουν ευθύνη για τη διασφάλιση της υγείας των πολιτών, για την αξιοπρεπή διαβίωση και την προστασία των πιο ευάλωτων. Ταυτόχρονα όμως είναι εκείνοι που αποτελούν το μακρύ χέρι του κεντρικού κράτους, διαχειρίζονται κονδύλια δισεκατομμυρίων, τα οποία είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς που πάνε. Συγκεκριμένα, στην Περιφέρεια Αττικής, αν δει κανείς τον προϋπολογισμό που εγκρίθηκε το 2023, θα διαπιστώσει πως το μεγαλύτερο μέρος των κονδυλίων, αφιερώνεται σε έργα “ανάπλασης” τα οποία κάθε φορά παίρνουν την ίδια μορφή: ιδιωτικοποίηση, μεγάλα επενδυτικά funds, gentrification, εκτοπισμός, εκτόξευση αξιών γης και ακινήτων, τουριστικοποίηση. Η Περιφέρεια κινείται με βάση τις «επιλεξιμότητες» της ΕΕ και γίνεται το όχημα για να παραδοθεί κάθε υπηρεσία, κάθε κοινωνικό αγαθό αλλά και το περιβάλλον στην εμπορευματοποίηση και την ιδιωτική εκμετάλλευση (παραλίες, Αθηναϊκή «Ριβιέρα», ρυπογόνες βιομηχανίες σε κατοικημένες περιοχές) στην υπηρεσία του ιδιωτικού κέρδους. Η Περιφέρεια χρηματοδοτεί έργα εξυπηρέτησης της COSCO, του Νιάρχου, των ΠΑΕ, των κατασκευαστικών, της Εκκλησίας, σπαταλάει χρήμα σε επικοινωνιακές φιέστες. Αντίθετα τα αντιπλημμυρικά έργα μπαίνουν σαν φάρσα στους προϋπολογισμούς, αρκεί να δούμε τι έγινε με τα εκατομμύρια που υποτίθεται δόθηκαν στην ΤΕΡΝΑ το 2020 για αντιπλημμυρικά στη Θεσσαλία, με τις εικόνες καταστροφής να μιλούν από μόνες τους. Η Περιφέρεια δεν έχει προτεραιότητα τα αντιπυρικά έργα, με αποτέλεσμα να βλέπουμε τις φωτιές να διαλύουν περιβάλλον, καλλιέργειες και τη μικροϊδιοκτησία. Όλα αυτά έχουν το βραχυπρόθεσμο αντίκτυπο της οικονομικής εξαθλίωσης των παθόντων, της αύξησης του κόστους των αγαθών και άρα της ακριβείας που χτυπά όλα τα φτωχά και λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, αλλά και μακροπρόθεσμο. Δεν θα μείνει ούτε ένας πνεύμονας να αναπνεύσουμε, θα εξαπλώνονται συνεχώς νέες και παλιές ασθένειες και μια σειρά από άλλες τραγικές επιπτώσεις. Η Περιφέρεια τελικά φαίνεται να μην έχει ποτέ ευθύνη και να αποκρύπτει στρατηγικά την ευθύνη της από τους πολίτες, οι οποίοι την αντιλαμβάνονται μόνο όταν εγκλωβίζονται μια μέρα στην Αττική Οδό λόγω χιονόπτωσης ή βρίσκονται να πνίγονται στο νερό από μια βροχόπτωση.

Μέσα στο παραπάνω κλίμα, αν μη τι άλλο εμείς οι νέες/οι, εργαζόμενες/οι, οι φοιτητές/ριες, οι μετανάστριες/ες, οι πιο καταπιεσμένες/οι, ξέρουμε πως αυτό που θέλουμε για τις ζωές μας είναι αξιοπρέπεια, δικαιώματα, αξιοβίωτη καθημερινότητα, να μη ζούμε από τύχη. Θέλουμε να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας για λεφτά που δεν θα δίνονται για αναπλάσεις που πλουτίζουν τα επενδυτικά funds, αλλά για κοινωνική στέγαση σε μια πόλη που τα ενοίκια αυξάνονται κατακόρυφα, σε έργα υποδομών, σε ξενώνες για επιζώντα έμφυλης βίας και συμβουλευτικά κέντρα, στην πρωτοβάθμια περίθαλψη για όλες/ους, στη φροντίδα των ηλικιωμένων, στην προσβασιμότητα της πόλης για άτομα με αναπηρία και ανθρώπους κάθε ηλικίας, στην εκπαίδευση, στο άνοιγμα βρεφονηπιακών σταθμών και σε τόσες άλλες δομές πρόνοιας, φροντίδας, στη στέγαση των αστέγων, των μεταναστριών, των ντόπιων.

Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική με επικεφαλής τον Κώστα Τουλγαρίδη, έναν εργαζόμενο στο χώρο της εκπαίδευσης και αγωνιστή, δεν έρχεται να σπείρει αυταπάτες ούτε περί καλύτερης διαχείρισης ούτε περί κόκκινης Περιφέρειας. Δεν υπόσχεται ένα δρόμο καθήλωσης, μια λογική «με μια ψήφο ξεμπερδέψαμε, κάναμε το καθήκον μας» και από εκεί και πέρα αναθέτει σε μια “σταθερή” δύναμη «να τα κάνει όλα για εμάς», όπως κάνουν ορισμένες δυνάμεις της αριστεράς. Δεν βγάζει μπροστά μονάχα ένα πρόσωπο και καλεί σε στήριξή του, αλλά φέρει το συλλογικό πρόσωπο των ανθρώπων της, μιας πραγματικής από τα κάτω συλλογικότητας που φτιάχτηκε για να αγωνίζεται και όχι απλώς να κάθεται σε καρέκλες. Δεν συμβιβάζεται, δεν διαχειρίζεται, δεν μπαίνει σε συζητήσεις για μικρότερα και μεγαλύτερα κακά. Γιατί είναι κομμάτι των πληττόμενων και ξέρει πως η πολιτική της καταστροφής δεν ανατρέπεται με διαφορετικού χρώματος γραβάτες. Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα είναι ο αντικαπιταλιστικός δρόμος της ανυπακοής, του ανυποχώρητου, του ασυμβίβαστου αγώνα. Αντιμετωπίζει όλους τους αποκλεισμούς (από το 3% του Βορίδη, μέχρι τους οικονομικούς, μέχρι της παντελής απουσίας προβολής) και, παρόλα αυτά, μένει μέσα στο δικό τους γήπεδο για να τους χαλάσει τη γιορτή. Και αυτό θέλει να κάνει. Να δίνει όχι μόνο μέσα σε ένα περιφερειακό συμβούλιο, αλλά κυρίως έξω στους δρόμους τη μάχη για να ακουστούν οι φωνές των καταπιεσμένων, για να κάνει γνωστό τι ετοιμάζουν και να φτιάχνει τα αναχώματά της, για να αποτελεί μια διαρκή παραφωνία στην ομοφωνία είτε της συναίνεσης είτε της σιωπής. Κι όλα αυτά, όχι γιατί οι εκλογές είναι το πεδίο που θα κερδίσει το πρόγραμμά της. Αλλά γιατί δεν πρόκειται να αφήσει καμιά γωνιά που να κάθονται ήσυχοι όσοι μας διαλύουν τη ζωή, το περιβάλλον, τις γειτονιές μας.

Στις 8 Οκτώβρη στην Περιφέρεια Αττικής όλες/όλα/οι εμείς που ξέρουμε τι πάει να πει εκμετάλλευση γιατί τη βιώνουμε, που παλεύουμε να κρατηθούμε σε ένα κόσμο που μας σπρώχνει στον κανιβαλισμό, τον ατομισμό, την αδιαφορία ψηφίζουμε Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική.

Κωνσταντίνα Γκόντρα, υποψήφια με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική στον κεντρικό τομέα