Οι φονικές
πυρκαγιές που ξέσπασαν τη Δευτέρα, 23/07/2018, στην Αττική αφήνουν πίσω τους
πάνω από 81 νεκρούς μέχρι τώρα, δεκάδες αγνοουμένους, εκατοντάδες τραυματίες,
χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων αποτεφρωμένα και τεράστιες υλικές ζημιές σε
κατοικίες και υποδομές. Οι κάτοικοι της ανατολικής και δυτικής Αττικής
χτυπήθηκαν από τις συνέπειες των καταστροφικών πυρκαγιών, αβοήθητοι σχεδόν από
τον κρατικό μηχανισμό, χωρίς κανένα ουσιαστικά προληπτικό μέτρο προστασίας, με
την πυροσβεστική αποδιαρθρωμένη και αποστελεχωμένη παρά τις ηρωικές προσπάθειες
από το υπάρχον προσωπικό της και τα μέσα που διαθέτει.
Η σκέψη μας βρίσκεται πρώτα
από όλα στις ζωές που χάθηκαν, στους ανθρώπους που αναζητούνται ακόμη, στις
οικογένειες των θυμάτων, στους τραυματίες και πληγέντες. Έντεκα χρόνια από τις φονικές πυρκαγιές του
2007 στην Πελοπόννησο, έναν μόλις χρόνο από την περσινή πύρινη καταστροφή στην
ανατολική αττική και μόλις μερικούς μήνες μετά τις καταστροφικές πλημμύρες στη
Μάνδρα, βρισκόμαστε και πάλι στο ίδιο έργο θεατές, μπροστά σε μια νέα φονική
τραγωδία, σε ένα ακόμα έγκλημα, με ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς.
Για ακόμη μία φορά, ο
πρωθυπουργός και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι κάνουν λόγο για «ασύμμετρα
φαινόμενα», αποποιούμενοι τις τεράστιες ευθύνες τους. Για ακόμη μία φορά η περιφερειάρχης, οι
δήμαρχοι των περιοχών δεν αναλαμβάνουν τις τεράστιες ευθύνες τους για την ελλιπή πυροπροστασία σε ανατολική και
δυτική Αττική.
Για ακόμα μία φορά ακούμε
ότι φταίει ο καιρός, ο στρατηγός άνεμος, η κλιματική αλλαγή, τα ακραία
καιρικά φαινόμενα... Ακούμε ακόμα ότι τώρα δεν είναι ώρα για την απόδοση
ευθυνών, αλλά για συλλογικό πένθος και περισυλλογή...
Αλήθεια όμως πόσο φυσικά είναι τα φαινόμενα αυτά; Και πότε ακριβώς θα
είναι σωστό το χρονικό σημείο για την απόδοση των ευθυνών; Όταν το θέμα θα έχει
ξεχαστεί από τα φώτα των ΜΜΕ, όπως στην περίπτωση της Μάνδρας; Οι ευθύνες
οφείλουν να επιμεριστούν και είναι συγκεκριμένες!