Άρθρο του Αντώνη Κουρούκλη*, «Οδός Ονείρων»…

*Ο Αντώνης Κουρούκλης, είναι πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ), υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στον Κεντρικό Τομέα με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική  

Επιχειρώντας  μια σύντομη αναφορά στην «υποβαθμισμένη», «πολυπολιτισμική» και «επιρρεπή» σε κάθε είδους νεολογικό χαρακτηρισμό γειτονιά μου και τους ανθρώπους της στο κέντρο της Αθήνας, επέλεξα  τον τίτλο της θρυλικής παράστασης του Μ. Χατζιδάκη για δύο λόγους : Πρώτον διότι μου είναι αδύνατο να αναφερθώ στους φίλους, στους γείτονες, στον κόσμο της «πολυεθνικής» συνοικίας μου όπως διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται τα τελευταία τριάντα χρόνια, ξεκινώντας με ξύλινους πολιτικούς όρους και μάλιστα  μιλώντας γι’ αυτούς σε τρίτο πληθυντικό. Θα το θεωρούσα τουλάχιστον αλαζονικό. Εκτός των άλλων δε κι εγώ ο ίδιος, είτε ακούσια είτε εκούσια, είμαι μέρος του συνολικού εσωτερικού υποκειμένου αυτής της διαμόρφωσης, της αναπόφευκτης αλληλεπίδρασης που προκύπτει από μια τέτοια διαδικασία και όχι απλός παρατηρητής. 

Δεύτερον, επειδή θεωρώ ότι «η οδός ονείρων» εμπεριέχει, υπονοεί ή παραπέμπει σε οποιαδήποτε άλλη ρεαλιστικότερη ίσως νεοελληνική καλλιτεχνική δημιουργία με αναφορά στο συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο και μάλιστα διαχρονικά. Ταυτόχρονα βέβαια μπολιάζει το σήμερα τόσο με την τραγικότητα και την αισθαντικότητα του κλασικού Χατζιδακικού λυρικού τύπου – ουσιαστικά δηλαδή με την υποκειμενική πλευρά του επαναστατικού «πακέτου» – όσο και με την πολυπλοκότητα, τα ορατά  και  «αόρατα» δηλαδή που συμβαίνουν και εξελίσσονται σ’ αυτές «τις γειτονιές του κόσμου».

Σε τοπικές κοινωνίες οι οποίες γεννιούνται, εξελίσσονται και μεταλλάσσονται με δυναμικούς όρους μέσα από τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις τους, δημιουργώντας και ακολουθώντας  δικούς τους κώδικες και εγγράφοντας νέες πραγματικές αξίες που αρχικά βέβαια αντιμετωπίζονται ως παραδοξότητα και από κάποιους ακόμη και σαν εκφυλισμός. Εδώ η διάκριση «εμείς» και οι «άλλοι» στο επίπεδο της καθημερινής συναναστροφής λαμβάνει τις περισσότερες φορές το χαρακτήρα μιας φαινομενικά κενής αφαίρεσης.  Στα – ελάχιστα – πάρκα και στα καφενεία ακόμα και ο νταής και θεωρητικά φανατικός πολέμιος των μεταναστών, σε ότι αφορά στην καθημερινή του συναναστροφή δεν επιθυμεί την αποξένωση από το σύνολο και στις περισσότερες περιπτώσεις εντάσσεται σ’ αυτό παρά τις όποιες αντιθέσεις και διαφορές του. Εδώ τα νέα παιδιά και οι παρέες  καθισμένοι το βράδυ στα σκαλοπάτια των παλιών πολυκατοικιών «όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν…».

Σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν προσπαθώ να εξιδανικεύσω μέσω της πιθανά αδέξιας  συναισθηματικής μου έξαρσης όλα όσα πραγματικά συμβαίνουν. Η προσπάθειά μου επικεντρώνεται όμως στην περιγραφή μιας δύσκολης αλλά πέρα για πέρα δυναμικής κατάστασης κυρίως με το χαρακτήρα μιας τάσης, η οποία επ’ ουδενί δεν παραπέμπει όπως κάποιοι νομίζουν ή επιδιώκουν σε γκέτο, σε κατάσταση πολιορκίας και σε νεκρές γειτονιές. Βασικότερη αντικειμενική μεταβλητή και «κλειδί» αυτής της εν δυνάμει κατάστασης, αποτελεί η σύνδεση μεταξύ των καθολικών απαιτήσεων οι οποίες αφορούν στην κάλυψη των οικονομικών και λοιπών αναγκών του συνόλου των κατοίκων, με τις απαιτήσεις των κατοίκων-μεταναστών για νομιμοποίηση των ίδιων και των παιδιών τους στη χώρα. Η ανάγκη δηλαδή ξεριζωμένων και πολλαπλά ταλαιπωρημένων ανθρώπων για την απόκτηση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Η μετατροπή της κοινωνικής και πολιτικής τους υπόστασης από τον οιονεί δούλο ή δουλοπάροικο στην κατάσταση του πολίτη και του νόμιμα εργαζόμενου. Η δημιουργία δηλαδή των αντικειμενικών προϋποθέσεων για την πλήρη κοινωνική ένταξη, την απόκτηση νόμιμων δικαιωμάτων και βέβαια των όρων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων αυτών και τη διεκδίκηση νέων. Ουσιαστικά δηλαδή  η  επαναφορά  σε μεγάλο βαθμό του ταξικού τους προσδιορισμού από το αφηρημένο ή συγκεχυμένο στο συγκεκριμένο.       

Μόνο στη βάση της διεκδίκησης της πλήρους νομιμοποίησης μπορεί κατά την άποψή μου να σταθεί ή αντίστοιχα να αρθεί και να ατονήσει κάθε άλλος προσδιορισμός και κυρίως το εργατικό κίνημα συνολικά να ενισχυθεί  από εκείνο το τμήμα του που προς το παρόν αντιμετωπίζει τις όποιες διεκδικήσεις σαν κάτι εντελώς ξένο και τις οποίες δεν έχει κανένα λόγο ή πραγματικό κίνητρο να υπερασπιστεί. Όσο δε αυτή η ενσωμάτωση καθυστερεί, τόσο οι προσδοκίες του εναποτίθενται στο σάπιο πολιτικό σύστημα και στις κυβερνήσεις οι οποίες για τους δικούς τους κάθε φορά λόγους προχωρούν σε επιμέρους παραχωρήσεις.

Είναι βέβαια οι ίδιες κυβερνήσεις οι οποίες υπηρετούν κατά γράμμα τις πολιτικές που υπαγορεύουν τα πραγματικά κέντρα εξουσίας του διεθνούς κεφαλαίου και αποτελούν τα εκτελεστικά όργανα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Έχουν δηλαδή πλήρη συνενοχή στη διάλυση τυπικά  κυρίαρχων κρατών, τα οποία μετατρέπουν σε φέουδα και αρματολίκια. Σπέρνουν τον πανικό, το φόβο και την εξαθλίωση, ενισχύοντας ταυτόχρονα τις μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές και γεννώντας φασισμούς. Δεν ξέρω αλήθεια σε τι διαφέρουν από τη χρυσή αυγή και κάθε άλλο φασιστικό μόρφωμα. Στην ανέξοδη αντιφασιστική ρητορική τους ίσως, αλλά κατά βάση υπηρετούν τα ίδια ακριβώς συμφέροντα και είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας.

Οι εκλογές της 26^ης Μαΐου λοιπόν, όπως κι αν το δει κανείς, αποτελούν μια ακόμη πολιτική μάχη. Ο αντικαπιταλιστικός και αντιφασιστικός αγώνας είναι αλληλένδετοι και δεν μπορείς να επικαλείσαι τον δεύτερο χωρίς τον πρώτο. Ο φασισμός αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού και όχι μια οποιαδήποτε ιστορικά συγκρίσιμη απολυταρχική και τυραννική εξουσιαστική μορφή. Αυτό τον αγώνα δίνει η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή σε ολόκληρη την Αττική χωρίς συμβιβασμούς και υπαναχωρήσεις, θέτοντας ταυτόχρονα το πλαίσιο της κοινής δράσης ενάντια σε κάθε μορφή  καταπίεσης, ρατσισμού και κοινωνικού αποκλεισμού.