Συνέντευξη της Δέσποινας Τοσονίδου, υποψήφιας στον Νότιο Τομέα Αττικής με την Α.Α.Α.

Συνέντευξη της Δέσποινας Τοσονίδου, γιατρού, υποψήφιας στον Νότιο Τομέα Αττικής με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική, στον Δημήτρη Σταμούλη και την εφημερίδα ΠΡΙΝ στις 16/09/23.

▶ Θεωρείς πως τα νέα δεδομένα από τις φονικές φωτιές και πλημμύρες αλλάζουν ριζικά το πολιτικό σκηνικό; Οι νέες ιεραρχήσεις της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής στην Αττική ποιες είναι;



Νομίζω ότι μπαίνουμε με βίαιο τρόπο σε μία νέα πολιτική περίοδο. Επιταχύνεται η καταστροφή της ζωής μας, της εργασίας μας. Αίρεται, από τη μία στιγμή στην άλλη, κάθε βεβαιότητα που έχουμε. Ξαφνικά δεν έχουμε σπίτι, δεν έχουμε δουλειά, δεν έχουμε σχολείο, δεν είμαστε ασφαλείς. Ταυτόχρονα, κλιμακώνεται η επίθεση των αφεντικών, καταργούν και τα ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα, εντείνουν την καταστολή, κλιμακώνουν τη ρατσιστική-ακροδεξιά προπαγάνδα. Το καλοκαίρι που φεύγει, αφήνει πίσω απελπισία και φόβο για το φθινόπωρο και τον χειμώνα. Εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες, καμένα δάση, πλημμυρισμένα χωριά και πόλεις. Αστεγία, φτώχεια, απελπισία. Μία σοβαρότατη υγειονομική κρίση βρίσκεται προ των πυλών.Ταυτόχρονα, προβάλλει η δύναμη της αυτοοργάνωσης, η ομορφιά της αλληλεγγύης, η διέξοδος της σύγκρουσης. Οι κάτοικοι οργανώνονται, βοηθούν ο ένας την άλλη, βρίσκουν σύμμαχο στις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος. Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική το βλέπει αυτό. Καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να δημιουργήσουμε ένα πλατύ αντιδιαχειριστικό και ταξικό μέτωπο αντίστασης, για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας ανήκει.





▶ Στον δήμο της Αθήνας έγινε ένα σημαντικό βήμα στη μετωπική συσπείρωση και το κοινό κατέβασμα των δυνάμεων της μαχόμενης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Στην Περιφέρεια θα μπορούσαμε να έχουμε άλλες εξελίξεις;



Είναι οξύμωρο αυτό που συμβαίνει. Ενώ οι λοιπές δυνάμεις της ριζοσπαστικής- αντικαπιταλιστικής Αριστεράς αναγνωρίζουν την κεντρικότητα της πολιτικής μάχης τόσο στον δήμο της Αθήνας όσο και στην Περιφέρεια Αττικής, ωστόσο επιλέξανε να μην ενισχύσουν την προσπάθεια της δημιουργίας ενός πλατιού ριζοσπαστικού-αντικαπιταλιστικού μετώπου στις περιφερειακές εκλογές. Κατά τη γνώμη μου, με όλο τον σεβασμό που οφείλω στους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες που δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ΑΑΑ, αυτή η στάση είναι αναντίστοιχη των αναγκών της περιόδου. Ενώ δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, σχετικά με τη σκοπιμότητα της επιλογής και την ειλικρίνεια της επίκλησης της «ενότητας».

▶ Ως ΑΑΑ λέτε ότι δήμοι και Περιφέρειες αποτελούν το τοπικό κράτος, εχθρικό προς τις λαϊκές ανάγκες. Μήπως όμως οι αυτοδιοικητικές εκλογές προσφέρονται για πιο «χαλαρά» πολιτικά περιεχόμενα;



Είναι ψευδεπίγραφο το ερώτημα. Θυμίζει λίγο, τηρουμένων των αναλογιών, αυτό που λένε αρκετοί: «Α! Εγώ δεν ασχολούμαι με την πολιτική». Ε, λοιπόν, η πολιτική και ο ταξικός συσχετισμός επηρεάζουν κάθε πτυχή της ζωής μας. Οι «από πάνω» το γνωρίζουν. Είναι επείγον να το καταλάβουμε και οι «από κάτω». Η ίδια η άρχουσα τάξη το έχει απαντήσει αυτό, νομοθετώντας το φράγμα του 3%. Τα αφεντικά γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι δήμοι και οι Περιφέρειες αποτελούν πεδία εφαρμογής της πιο σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής, γι’ αυτό φροντίζουν να «θωρακίσουν» τα δημοτικά και περιφερειακά όργανα, μακριά από αυτούς και αυτές που θέλουν να μεταφέρουν την ταξική πάλη στο εσωτερικό τους. Αυτοί γνωρίζουν καλά, εμείς γιατί να έχουμε αυταπάτες που μας δυσκολεύουν και υπονομεύουν τον αγώνα μας; Χρειάζεται αταλάντευτη, ταξική επιμονή στον αγώνα. Χρειάζεται οικοδόμηση συλλογικής δράσης, μεγαλύτερης και πλατύτερης από αυτή που έχει ήδη χτιστεί. Πουθενά δεν υπάρχει το περιθώριο για πιο «χαλαρά» πολιτικά περιεχόμενα. Αλήθεια, κάναμε λάθος ως Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή στους γιατρούς όταν βγάλαμε την αφίσα για τον πόλεμο στην Ουκρανία; Είναι αλλότριο ζήτημα οι πολεμικές δαπάνες;

▶ Οι εμπειρίες σας ως μαχόμενοι υγειονομικοί στα νοσοκομεία πώς μπορούν να βοηθήσουν στον αγώνα για ανατροπή των πολιτικών και στο πεδίο του τοπικού κράτους;




Το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή έθεσε πρώτο το καθήκον «Ο Λαός σώζει τον Λαό». Πιστεύω ότι κατορθώνουμε, έως τώρα, να συνδυάζουμε την ενότητα των αγωνιστών που θέλουν να κινηθούν πέρα από τον κομματικό αυτοαναφορικό συνδικαλισμό της ΔΗΠΑΚ (ΠΑΜΕ) με τη σαφή και ανυποχώρητη ρήξη με όλα τα ιδεολογήματα που προσπαθούν να θολώσουν το βασικό ερώτημα: μπορούμε να έχουμε πραγματική ενίσχυση του ΕΣΥ μέσα στο τωρινό πλαίσιο, της ΕΕ; Πολύ περισσότερο, οφείλουμε να αναδεικνύουμε κάθε φορά τη βασική αντίθεση και πώς διαπερνά την πολιτική διάλυσης της δημόσιας υγείας ή πρέπει να περιοριζόμαστε στα στενά ζητήματα του εργασιακού χώρου; Έχουμε επανειλημμένα απαντήσει ότι όχι, το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή είναι η συσπείρωση των έντιμων μαχόμενων γιατρών που δίνει τις μάχες του σήμερα με το βλέμμα στραμμένο στην ανατροπή του καπιταλισμού.

▶ Πλάι στη θεωρία της «ατομικής ευθύνης» αναπτύσσονται και λογικές «ατομικής διεξόδου». Τι απαντάτε ως ΑΑΑ; Πώς μπορεί το συλλογικό όραμα της ανατροπής αυτής της πολιτικής να εμπνεύσει;




Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την καταστροφική μανία του καπιταλισμού, πολύ περισσότερο σήμερα, που η πολιτική του κοινωνικού δαρβινισμού μετράει καθημερινά θύματα. Δείτε τους νέους κατοίκους του καμπ στο Κουτσόχερο: κάποιοι ίσως πίστευαν ότι αυτή η ζωή αφορά τους κατώτερους, τους απόβλητους. Ξαφνικά έγιναν οι ίδιοι αυτό που αρνούνταν να δουν. Σε μία νύχτα άνθρωποι που ίσως θεωρούσαν ότι έχουν ασφάλεια και ευημερία μετατράπηκαν σε πρόσφυγες. Ποια ατομική διέξοδος; Χρειάζεται αταλάντευτη, ταξική επιμονή στον αγώνα. Χρειάζεται οικοδόμηση συλλογικής δράσης, μεγαλύτερης και πλατύτερης από αυτή που έχει ήδη χτιστεί. Χρειάζεται, όμως, και επιμονή στην ανάδειξη του βασικού εχθρού. Την ώρα που οι ακροδεξιές ιδέες προβάλλουν ως βασικό εργαλείο της άρχουσας τάξης στην επίθεση της σε κάθε πτυχή της ζωής μας, οφείλουμε να βγούμε πιο επιθετικά και να μιλήσουμε για τη βιαιότητα και τα αδιέξοδα του ίδιου του καπιταλισμού. Οι κεντριστικές λογικές, που βάζουν μπροστά την «ενότητα» χωρίς οριοθέτηση του πολιτικού πλαισίου σε σαφή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, είναι χρεωκοπημένες, κατά τη γνώμη μου. Ακόμη χειρότερα, η «ενότητα» όλων των δυνάμεων που μιλούν στο όνομα της αριστεράς, ανεξάρτητα από την προσέγγιση τους στο ζήτημα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, καταλήγει αντικειμενικά σε υπονόμευση του αιτήματος αυτού καθαυτού, της «ενότητας» δηλαδή. Η ΑΑΑ θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη για την είσοδο στο περιφερειακό συμβούλιο, όπως γίνεται κάθε φορά, από το 2010. Καλούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που δίνουμε όλοι και όλες μαζί τη μάχη στον δήμο της Αθήνας, να στηρίξουν την ΑΑΑ στις περιφερειακές εκλογές. Δεν μας αξίζει τίποτα λιγότερο.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (16.09.23)