Για τον προϋπολογισμό 2012 της Περιφέρειας Αττικής

Βασικά σημεία της τοποθέτησης της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής στην Αττική στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου στις 30/9/2011.

Ο Προϋπολογισμός της Περιφέρειας Αττικής έχει συνταχθεί κατ’ εικόνα και  ομοίωση του  κρατικού  Προϋπολογισμού 2012, που ετοιμάζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με βάση το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, με την επιτήρηση ΕΕ-ΔΝΤ και αποτελεί το μεγαλύτερο μετά τον πόλεμο σφαγείο των εργατικών και λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων.

Ο Περιφερειάρχης και η πλειοψηφία του Περιφερειακού Συμβουλίου υποτάσσονται και εφαρμόζουν τις κυβερνητικές εγκυκλίους για ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, αποδεχόμενοι τη νέα μείωση των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων, το μηδενισμό του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και τον προσανατολισμό του ΕΣΠΑ στην εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων, των απαιτήσεων του ΣΕΒ, των τραπεζών και της ΕΕ.

Με 480 εκ ευρώ για 4 εκ πληθυσμό, με 120 € δηλαδή ανά κάτοικο, και με έσοδα  κυρίως παρελθόντων ετών, ισχυρίζεται η πλειοψηφία ότι θα εφαρμόσει αναπτυξιακή κοινωνική πολιτική. Διακηρύσσει ότι δεν θα απολύσει υπαλλήλους, ότι δεν θα προβεί σε περικοπές, ότι θα εφαρμόσει το προεκλογικό πρόγραμμά της. Στην πράξη, βέβαια,  ευθυγραμμίζεται με την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ και γι αυτό αρνείται ακόμα και να συζητήσει για ένα Πρόγραμμα έργων και Προϋπολογισμό

με βάση τις κοινωνικές ανάγκες.

Αυτά μας έλεγε και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πριν επιδοθεί στη ληστρικότερη μέχρι σήμερα επίθεση στην κοινωνική πλειοψηφία με προνομιακό συνεργάτη το ΛΑΟΣ και τη συναίνεση της ΝΔ.

Στην πραγματικότητα ο  προϋπολογισμός είναι εικονικός,  διογκωμένος  στο  σκέλος  της  εκτέλεσης  έργων  που  καρκινοβατούν  και  παραπέμπονται  σε  εντάξεις  στο ΕΣΠΑ για  να  εξασφαλίσουν  δήθεν  χρηματοδότηση. Για  κοινωνικές  δαπάνες βέβαια, προνοιακές  δομές  κοινωνικής  στήριξης  (ναρκωτικά, ανεργία, πείνα ) ούτε  λόγος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι  το 2011, από  ίδιους  πόρους  της  Περιφέρειας, έχει  πραγματοποιηθεί  έργο  39 εκ ευρώ από  198 εκ  προϋπολογισθέντα  με  πρόβλεψη  εξόφλησης  μόνον  4 εκ  το  2012  από  συνολικά  48 εκ  επί  ολοκληρωμένων  έργων.  Με αυτή  την  εικόνα,  το 2012 εντάσσονται, στα  χαρτιά  βέβαια,  έργα  62 εκ από  προτάσεις  527 εκ. Το  πρόγραμμα  δημόσιων  επενδύσεων  είναι  εξαφανισμένο,  αφού  το  2011  υπάρχει  πίστωση  μόνον  4 εκ., ενώ και  στα  συγχρηματοδοτούμενα  έργα  παρουσιάζεται  μικρός  βαθμός  απορρόφησης  το  2011, 104 εκ  έναντι  στόχου  485 εκ.

Την ώρα που η Αττική βρίσκεται στο στόχαστρο των επιχειρηματικών συμφερόντων που προωθεί η ΕΕ,

την ώρα που απειλείται με το μεγαλύτερο στην ιστορία της ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, της δημόσιας γης και περιουσίας, της διαχείρισης των απορριμμάτων και του υδατικού πλούτου, με τα κακόφημα εργαλεία των φαστ-τρακ και των ΣΔΙΤ,

η Διοίκηση της Περιφέρειας αποδέχεται και διαχειρίζεται την πολιτική που στοχοποιεί εργαζόμενους, συνταξιούχους, ανέργους, τη νέα γενιά, οδηγώντας την κοινωνική πλειοψηφία στη μεγαλύτερη καταστροφή. Με  μνημόνια και μεσοπρόθεσμα, με Ζώνες Οικονομικής ασυδοσίας -ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης ανθρώπου και φύσης.

Είναι φανερό πλέον ότι δεν έχουμε μπροστά μας ένα- δύο- τρία χρόνια λιτότητας για την αντιμετώπιση του χρέους. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο το χρέος- υπαρκτό πρόβλημα- ούτε εντοπίζεται μόνο στην Ελλάδα που αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα βέβαια. Έχουμε κρίση γενικότερη, κρίση οικονομική και κοινωνική, στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού. Κι έχουμε απέναντι μας μια στρατηγική ανασυγκρότησης του συστήματος, στρατηγική «επανίδρυσης του καπιταλισμού» που καταστρέφει τα δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή κυρίως της εργατικής τάξης καθώς και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο αυτών των αντιθέσεων και ο λαός της στη δίνη του κυκλώνα της αντεργατικής επίθεσης.

Στο πλαίσιο αυτό, οι διακηρύξεις της πλειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου, της αξιωματικής αντιπολίτευσης  και του ακροδεξιού δεκανικιού τους για ανεξαρτησία από τα κόμματά τους με βάση μια  ’αυτοδιοικητική’ αντίληψη ηχούν υποκριτικές και κενές περιεχομένου. Στην πράξη σημαίνουν αποδοχή της πολιτικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ και συναίνεση στη διαχείρισή της σε επίπεδο περιφέρειας.

Για την εργαζόμενη και τη λαϊκή πλειοψηφία, για τις αγωνιστικές τάσεις του μαζικού κινήματος και τις  μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς, δεν υπάρχει καμία βάση συναίνεσης στο πλαίσιο των θεσμών του Καλλικράτη που αποτελεί το όχημα της προσαρμογής των ΟΤΑ στις απαιτήσεις του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου, και ολοκλήρωσής τους ως θεσμών του αστικού κράτους σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.

Η ελπίδα και η προοπτική είναι στη συγκρότηση νέου τύπου θεσμών, οργάνων της αυτοδιοικούμενης μαζικής πολιτικής πάλης των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων, οργάνων της λαϊκής πρωτοβουλίας σε γειτονιές, πόλεις και χωριά.

Που θα οργανώσουν την ανυπακοή στο μαύρο αντιδραστικό μπλοκ εξουσίας ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΛΑΟΣ – ΕΕ- ΔΝΤ και στις αλλεπάλληλες καθημερινές ληστρικές επιθέσεις στα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Για την κατάργηση στην πράξη όλων των έκτακτων εισφορών και χαρατσιών, όλων των νόμων του Μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου. Που, με τη δική τους εμπειρία, θα ενώνονται πολιτικά για τη διαγραφή του ιμπεριαλιστικού χρέους, την έξοδο απο ΕΥΡΩ-ΕΕ, την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και στην προοπτική επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας.

Στη χώρα μας υπάρχει και ιστορική εμπειρία και παράδοση.  Αυτοδιοίκηση πραγματικά λαϊκή  διαμορφώθηκε και λειτούργησε μια φορά, κι αυτό από τον ένοπλο λαό σε χωριά και πόλεις, σε κάμπους και βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας.

Υπάρχουν ήδη φύτρα, υπάρχουν σπέρματα τέτοιων νέου τύπου λαϊκών μορφών οργάνωσης: σε συλλογικές κινήσεις άρνησης πληρωμής χαρατσιών, αλληλεγγύης σαν της Βέροιας, όπου επανασυνδέεται το ρεύμα σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν,  στις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, στις μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις και διαδηλώσεις, στον αγώνα των εργαζομένων στους ΟΤΑ και τις συγκοινωνίες. Η ανάπτυξή τους στις μάχες του λαϊκού κινήματος, η συγκρότηση, ο συντονισμός και η λειτουργία τους με βάση τις αρχές της εργατικής δημοκρατίας αναδείχνουν πρακτικά την αναγκαιότητα αλλά και τη δυνατότητα επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της προοπτικής της κοινωνικής απελευθέρωσης.