Για το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας

Παρέμβαση της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής

Είναι κοινός τόπος σ’ όλη την αριστερά, ότι σήμερα βιώνουμε μία ολομέτωπη επίθεση της αστικής τάξης, του κεφάλαιου, ενάντια στην εργατική τάξη και ευρύτερα σ’ όλους τους εργαζόμενους.

Μια ολομέτωπη επίθεση που απλώνεται σε όλα τα πεδία: το οικονομικό, το πολιτικό, το κοινωνικό, το ιδεολογικό.

Ακόμη και η παραδοσιακή αστική δημοκρατία των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα μας σήμερα, για τις ανάγκες της ταξικής πάλης από τη μεριά της αστικής τάξης πρέπει να συρρικνωθεί, να εξαρθρωθεί.

Η καταστολή πλέον παίρνει ήδη κυρίαρχη θέση στην πρακτική του αστικού μπλοκ. Οι δολοφονικές επιθέσεις στην απεργιακή διαδήλωση της 11 Μαΐου επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις αυτές.

Η ταξική πάλη οξύνεται. Η εργατική τάξη, ο κόσμος της εργασίας, αντιστέκεται και θα αντισταθεί.

Το ζήτημα για την Αριστερά είναι να συμβάλει στην αντίσταση και να ανοίξει την προοπτική για την ανατροπή.

Ας επικεντρωθούμε όμως στο θέμα της ενότητας αυτής της συζήτησης και θα επανέλθουμε με κάποιες θέσεις στο τέλος της τοποθέτησής μας.

Το ζήτημα της εκποίησης- ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας-ιδιοποίησης από το κεφάλαιο, σήμερα τίθεται στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που σύμφωνα με τις αναλύσεις μας είναι από οικονομική άποψη κρίση υπερσυσσώρευσης και γενικότερα μια κρίση των όρων της συνολικής αναπαραγωγής του συστήματος στην εποχή του σύγχρονου καπιταλισμού. Μια κρίση που εδράζεται στην πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους.

« Το ποσοστό κέρδους είναι η κινητήρια δύναμη στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή και παράγεται σ’ αυτήν μόνον εκείνο που μπορεί να παραχθεί με κέρδος και εφόσον μπορεί να παράγεται με κέρδος» έλεγε ο Μαρξ.

Παράλληλα κάνουμε λόγο για κρίση υπερσυσσώρευσης, καθώς την χαρακτηρίζει το βασικό κριτήριο του Μαρξ, σύμφωνα με το οποίο η ίδια η «επιτυχία» του κεφαλαίου, η υπερσυσσώρευση, οδηγεί στην «αποτυχία», δηλαδή στην αδυναμία πραγμάτωσης επενδύσεων με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Αποτέλεσμα: πλεονάζοντα κεφάλαια που έχουν προκύψει από προηγούμενες φάσεις συσσώρευσης να μη μπορούν να αξιοποιηθούν – επενδυθούν σε διάφορους κλάδους της καπιταλιστικής παραγωγής.

Παράλληλα στοιχείο της κρίσης είναι βέβαια η ένταση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, η όξυνση της ανισότητας κέντρου – περιφέρειας.

Το αστικό μπλοκ, η αστική τάξη της χώρας μας και οι υπερεθνικοί καπιταλιστικοί οργανισμοί, είναι προφανές ότι στη μοναδική πολιτική που όλοι συμφωνούν, είναι στην απόσπαση μεγαλύτερου τμήματος υπεραξίας, απόλυτης και σχετικής, από την εργατική τάξη, από τον κόσμο της εργασίας.

Ακόμη μια πολιτική που επίσης συμφωνούν, τουλάχιστον για τις χώρες της περιφέρειας, είναι οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου τομέα (ενέργεια, ύδρευση, παιδεία, υγεία) και την εκποίηση, το ξεπούλημα της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου στο κεφάλαιο.

Σχηματικά, όλο το αστικό μπλοκ συμφωνεί σε δύο πολιτικές:

-Τη δραματική αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης που το ονομάζουν αύξηση της ανταγωνιστικότητας.

- Την ιδιοποίηση από το κεφάλαιο ολόκληρου του δημόσιου τομέα.

Στις πολιτικές αυτές, σε συνθήκες κρίσης, γίνονται εξαιρετικά επιθετικοί, γιατί τα παραπάνω αποτελούν για αυτούς αναγκαίος όρους για τη διαχείριση της κρίσης τους. Είναι όμως και ικανοί οι αναγκαίοι αυτοί όροι για να ξεπεράσουν την κρίση τους; Κατά τη γνώμη μας όχι. Αλλά αυτή η ανάλυση εκφεύγει της τοποθέτησής μας αυτής.

Έχουμε λοιπόν να αντιμετωπίσουμε μια βίαιη επίθεση από την πλευρά της αστικής τάξης, του κεφαλαίου.

Η Δημόσια Περιουσία με την έννοια της ακίνητης περιουσίας αλλά και ο Δημόσιος τομέας παροχής υπηρεσιών και παραγωγής απολύτως αναγκαίων εμπορευμάτων (και άρα ανθεκτικών στην πτώση της κατανάλωσης) για την αναπαραγωγή των εργαζομένων (της εργατικής δύναμης) αλλά και της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής, αποτελούν τομείς για επένδυση των κεφαλαίων που λιμνάζουν από την κρίση υπερσυσσώρευσης στην προσπάθεια να πάρουν ανάσα από την ίδια τους την κρίση. Με αυτήν την επέκταση επιδιώκουν να ανακόψουν την παραπέρα πτώση του ποσοστού κέρδους.

Οι μορφές της εκποίησης, του ξεπουλήματος, είναι πραγματικά πολλαπλές, έτσι ώστε να εξυπηρετούν καλύτερα την επιδιωκόμενη κερδοφορία των κεφαλαίων που θα επενδυθούν, με τα λιγότερα ρίσκα για το κεφάλαιο, αλλά και με τη δυνατότητα να ελέγξουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων ακόμη και επιδιώκοντας να εξασφαλίσουν μια κάποια συναίνεση.

Αν επικεντρωθούμε στον τομέα της ακίνητης Δημόσιας περιουσίας, ό, τι από αυτήν αποτελεί πόρο, υλική βάση για κερδοφορία, σχεδιάζεται να ιδιωτικοποιηθεί, δηλαδή να παραχωρηθεί στο κεφάλαιο και μάλιστα με τους όρους του.

Τώρα τη μορφή που θα πάρει η ιδιωτικοποίηση – ιδιοποίηση αυτή, τη μελετούν και τη δουλεύουν ικανότατοι μάνατζερς του κεφαλαίου όπως ντόπιοι τραπεζίτες, η Μπούντεσμπάνκ και η Γκόλντμαν Σακς, αετονύχηδες των χρηματιστηρίων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Δ.Ν.Τ. και κάπου – κάπου ενημερώνουν και τα golden boys του Παπανδρέου.

Φυσικά σύνταγμα, αστικοί νόμοι κλπ έχουν πεταχτεί από το κεφάλαιο στον κάλαθο των αχρήστων. Αν οι νόμοι δεν συμφωνούν, τόσο το χειρότερο για τους νόμους και καλούνται τα τάγματα εφόδου των κομμάτων εξουσίας να ψηφίσουν νέους.

Οι όποιες διαπραγματεύσεις γίνονται ανάμεσα στα λυσσωδώς ανταγωνιστικά κεφάλαια, ευρωπαϊκά, αμερικάνικα, κινέζικα, αραβικά και φυσικά ελληνικά. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και πλεονάζον - λιμνάζον ελληνικό κεφάλαιο. Ο εφοπλισμός, ο κατασκευαστικός και ο τραπεζικός τομέας ήταν ιδιαίτερα κερδοφόροι την προηγούμενη περίοδο.

Στον ανταγωνισμό αυτό των κεφαλαίων, φυσικά επεμβαίνει η τρόικα Ε.Ε – ΕΚΤ – ΔΝΤ βάζοντας ως στόχο το εξωπραγματικό ποσό εσόδων των 50 δισ. € από την εκποίηση στο κεφάλαιο της Δημόσιας περιουσίας και επιχειρήσεων του Δημόσιου τομέα. Έτσι δύο πράγματα είναι σίγουρα:

-Τα πάντα εκποιούνται

- Αποκλείεται να πιαστεί ο στόχος των 50 δισ. Κι έτσι πάντα θα παραμένουν κατηγορούμενοι οι εργαζόμενοι.

Ο κατάλογος λοιπόν των προς εκποίηση χρυσαφικών δημιουργικά διευρύνεται κάθε μέρα ανάλογα με τους υπολογισμούς του κεφαλαίου.

Ενδεικτικά, ο χώρος του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, τα Ολυμπιακά Ακίνητα (όσα δεν πήρε το Βατοπέδι), αξιόλογες εκτάσεις τουριστικού ενδιαφέροντος, μαρίνες, λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, η περιουσία του ΟΣΕ, περιοχές πλούσιες σε ορυκτά, χώροι για εγκαταστάσεις αποθηκευτικών χώρων αναγκαίων για τη βιομηχανία ενέργειας, για εμπορευματικούς σταθμούς και πάει λέγοντας,

Μάλιστα, όπου κρίνεται αναγκαίος κάποιος χώρος που δεν ανήκει στο Δημόσιο, τότε κανένα πρόβλημα: θα πληρώσει το Δημόσιο τις αποζημιώσεις και μετά θα βρει τον τρόπο να παραχωρηθεί στο κεφάλαιο. Έτσι λύνεται και το πρόβλημα της εκτεταμένης μικροιδιοκτησίας που στέκεται εμπόδιο στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην ΑΤΕ. Η τράπεζα αυτή έχει υποθηκευμένα τα 2/3 της ελληνικής καλλιεργήσιμης αγροτικής γης. Δεν πρόκειται για περιουσία του Δημοσίου. Όμως εύκολα μπορεί να αποκτηθεί ένα σημαντικό τμήμα της αγροτικής γης μέσα από μια πίεση του υπερδανεισμένου μικρού και μεσαίου αγρότη με μοχλό την αδυναμία εξόφλησης των δανείων και μάλιστα σε περίοδο παρατεταμένης κρίσης πάλι για τις ανάγκες της καπιταλιστικής 
κερδοφορίας..

Μικρή γεύση από την ποικιλία των μορφών που μπορεί να πάρει η ιδιοποίηση από το κεφάλαιο της δημόσιας περιουσίας και ποιοι θα χειριστούν το θέμα από πλευράς του αστικού μπλοκ παίρνουμε από τους νόμους για τις ΣΔΙΤ, από τον νόμο 3894/2-12-2010 ΦΕΚ 204 Α για το φαστ τρακ, τις αποφάσεις της διϋπουργικής επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, τις συμβάσεις παραχώρησης των αυτοκινητοδρόμων.

1/ το νομοθετικό πλαίσιο των ΣΔΙΤ ολοκληρώθηκε την περίοδο 2005-2006.

 Τα έργα ΣΔΙΤ δεν εγκρίνονται από τη Βουλή.

Έχουν στόχο:

- Έργα υποδομών (αυτοκινητόδρομοι, χώροι στάθμευσης)

- Εκπαίδευση (σχολεία, πανεπιστήμια)

- Περιβαλλοντικά έργα (Διαχείριση αποβλήτων - επεξεργασία λυμάτων)

- Κλάδος Υγείας (Νοσοκομεία)

- Λιμάνια (υποδομές)

- Κτίρια Δημοσίων φορέων (Δικαστικά μέγαρα, φυλακές, Δημαρχεία, Νομαρχιακά κτίρια)

- Ανάπτυξη ακινήτων Δημοσίου.

2/ Συμβάσεις παραχώρησης εγκρίνονται από το κοινοβούλιο:

Αττική Οδός

Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών

Γέφυρα Ρίο – Αντίρριο.

Τα στοιχεία για την ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟ είναι:

Κόστισε 1,3 δισ. €. Το 32% ή 420 εκατ. € τα κατέβαλε το Δημόσιο. Το 52% ή 675 εκατ. € ήταν δάνεια που σύναψε η κοινοπραξία με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Το 13% ή 175 εκατ. € ήταν ίδια συμμετοχή της κοινοπραξίας. Η υπερκοστολόγηση του έργου, σύμφωνα με καταγγελίες οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ κατασκευάστηκε μόνο με κεφάλαια του Ελληνικού Δημοσίου. Τα κέρδη βέβαια είναι πολύ ικανοποιητικά για τους εργολάβους αλλά και τους μετόχους και τους διαχειριστές των δανειοδοτουσών τραπεζών.

3/ Ο νόμος φαστ τρακ έχει γίνει ανέκδοτο. Παρέχει απίστευτα προνόμια στο κεφάλαιο. Να αναφέρουμε μόνο ότι καταργεί κάθε περιορισμό όρων δόμησης αφού προβλέπει ειδικές παρεκκλίσεις για τα πάντα, καταργεί τον όποιο χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό με τα προβλεπόμενα από το νόμο ειδικά σχέδια ολοκληρωμένης ανάπτυξης Περιοχών εγκατάστασης Στρατηγικών επενδύσεων, παραχωρεί τον αιγιαλό, την παραλία, τον παρακείμενο θαλάσσιο χώρο ή τον πυθμένα μετά την αίτηση της «Επενδύστε στην Ελλάδα Α. Ε. ή ελληνικά Invest in Greece ή αγγλικά απλά «Ελλάδα Α.Ε.»…

4/ και τέλος, η διϋπουργική επιτροπή Αναδιαρθρώσεων και αποκρατικοποιήσεων σε συνεδρίασή της αποφάσισε για την πρόσληψη συμβούλων τα ακόλουθα για πρώτη δόση:

α/ Πρόσληψη χρηματοοικονομικών συμβούλων BNP Paribas και Εθνική Τράπεζα για την αξιοποίηση της συμμετοχής του Ελληνικού Δημοσίου στο Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών.

β/ Πρόσληψη χρηματοοικονομικών συμβούλων Citi group, Τράπεζα Πειραιώς, ΛΑΜΔΑ χρηματοοικονομικοί Σύμβουλοι,

-νομικών Συμβούλων Δικηγορική εταιρεία Ζέμπερης, Μαρκεζίνης, Λάμπρου και Συνεργάτες,

- τεχνικού συμβούλου Barcelona Strategical Urban Systems AIE (Αθεμπίγιο) για το Ελληνικό

γ/ Πρόσληψη χρηματοοικονομικού συμβούλου Lazard and Coo Ltd για το διαχωρισμό των δραστηριοτήτων του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων και για τη διερεύνηση της δυνατότητας αξιοποίησης της εμπορικής του δραστηριότητας.

Δε νομίζουμε ότι χρειάζονται πολλά σχόλια ή να επεκταθούμε παραπάνω.

Αναλύσαμε ελπίζουμε αρκετά τους λόγους της εκποίησης – ιδιοποίησης από το κεφάλαιο της περιουσίας του δημοσίου και τις μορφές που μπορεί να πάρει.

Ένα βασικό εργαλείο της χειραγώγησης της κοινής γνώμης, των εργαζομένων και της εργατικής τάξης για την επιβολή της πολιτικής αυτής είναι η τρομοκρατία του χρέους. Κυρίως του δημόσιου χρέους. Χρωστάμε, γι αυτό πρέπει να πουλήσουμε για να πληρώσουμε, αλλιώς δε βγαίνουν τα νούμερα στο Υπουργείο Οικονομικών, την Ε.Ε., το ΔΝΤ και κυρίως στα κανάλια στις ειδήσεις των οκτώ. Η συλλογιστική αυτή δεν πρέπει να υποτιμηθεί γιατί ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό στην σκέψη του μικροαστικού τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας. Παραλείπουν βέβαια να πουν ότι είναι άλλο πράγμα ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας και άλλο μια κοινωνία ολόκληρη.

Το χρέος που δημιούργησε το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, όπως το δημιουργεί ακόμη και σε μητροπολιτικά κέντρα με ακραία παραδείγματα τις Η.Π.Α. και την Ιαπωνία. Τώρα εδώ και παντού καλούνται οι εργαζόμενοι να το πληρώσουν.

Έτσι λοιπόν το ξεπούλημα – ιδιοποίηση από το κεφάλαιο της δημόσιας περιουσίας είναι μία από τις βασικές πολιτικές που επιλέγει το κεφάλαιο για να πάρει ανάσα από τη δομική κρίση του, όπως είπαμε και στην αρχή της τοποθέτησής μας.

Το κτύπημα και η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, η μείωση του κόστους της εργατικής δύναμης είναι ο άλλος πυλώνας της ίδιας πολιτικής.

Είναι κεντρικό ζήτημα της ταξικής πάλης που διεξάγεται στη χώρα μας αλλά και πανευρωπαϊκά και παγκόσμια να υπερασπιστεί η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, την αξία της εργασίας, την αποτροπή της διάλυσης του δημόσιου τομέα και το ξεπούλημα – ιδιοποίηση από το κεφάλαιο της δημόσιας περιουσίας.

Εμείς την πάλη για την αποτροπή του ξεπουλήματος του Ελληνικού, για την αποτροπή ενός νέου Mall στο Παλαί του Γαλατσίου, για την αποτροπή του Mall στο Βοτανικό, για να μη χαριστούν στο κεφάλαιο οι υποδομές (λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, σιδηρόδρομοι, ενεργειακή υποδομή, ύδρευση, αποχέτευση), η Υγεία (τα νοσοκομεία), η Παιδεία, η κοινωνική ασφάλιση, η αγροτική γη, την θεωρούμε βαθιά ταξική.

Στο πεδίο της ταξικής πάλης θα κριθούν τα πάντα. Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, μαζί με τον αγώνα για την αξία της ίδιας της ζωής, θα παλέψουν και για όλα τα παραπάνω.

Και επειδή πολύ συχνά μας ρωτούν δήθεν αν έχουμε θέσεις, αυτές είναι γνωστές. Είναι αυτές που δεν θέλουν να ακούσουν. Εμείς τις επαναλαμβάνουμε. Πάλη χωρίς αυταπάτες για στάση πληρωμών, διαγραφή του χρέους, έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση με κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση με εργατικό – κοινωνικό έλεγχο στην προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της οικοδόμησης του κομμουνισμού του 21ου αιώνα.

Στο πλαίσιο αυτό αγωνιζόμαστε στο εργατικό κίνημα, στις γειτονιές, στο «Δεν πληρώνω – Δωρεάν μετακίνηση» για την οικοδόμηση ενός ρωμαλέου – αυθεντικού λαϊκού κινήματος με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, που θα λειτουργεί με δημοκρατία, συνελεύσεις, ανακλητότητα, σε κοινή δράση με ολόκληρη την αριστερά.

Παρέμβαση της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής (Ιπποκράτης Κωστής) 

σε ημερίδα του ΣΥΝ στις 13/5/2011