Συνέντευξη Ά. Χάγιου στην εφημερίδα ΠΡΙΝ

Η ελπίδα στους πολιτικά απειλητικούς αγώνες

Ερώτηση: Τελικά κρίνονται τόσα πολλά πράγματα σε αυτές τις περιφερειακές εκλογές; Μήπως υπάρχει μια αντίφαση: από τη μια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλάει για δήμους και περιφέρειες εξαρτήματα του κρατικού μηχανισμού και από την άλλη φαίνεται να δίνει μεγάλη μάχη…

Άγγελος Χάγιος: Είναι εύλογο το ερώτημα. Δες τε όμως: Δυο βδομάδες πριν τις κάλπες και γίνεται όλο και πιο φανερό ότι πρόκειται για πρωτόγνωρες εκλογές, τις πιο πολιτικές στην αυτοδιοίκηση τις τελευταίες δεκαετίες. Το νόημα τους καθορίζει η πρωτοφανής άγρια επίθεση της κυβέρνησης και του συστήματος, η διαρκής αντεργατική εκστρατεία του κεφαλαίου, η κρίση του καπιταλισμού, η αντιδραστική μεταρρύθμιση του Καλλικράτη. Πάνω απ’ όλα, η πρωτοφανής, η εκρηκτική όξυνση του κοινωνικού προβλήματος, στο φόντο της μαύρης προοπτικής που χαράζει το μνημόνιο της τρόικας για την εργαζόμενη πλειοψηφία, τους χιλιάδες των ανέργων.

Είναι κρίσιμο να καταδικαστεί η χούντα κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ΔΝΤ και ΕΕ. Να ενισχυθεί ο μαζικός αγώνας ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου στα εργατικά δικαιώματα και στο μέλλον της νεολαίας. Να ανατραπεί το νέο «δίλημμα» που με απίστευτο κυνισμό και υποκρισία βάζει ο Παπανδρέου. Που μοιράζει ψίχουλα, ενώ προετοιμάζει τη νέα φάση της αντεργατικής εκστρατείας.

Για την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή το πραγματικό δίλλημα είναι αποδοχή ή απόρριψη και καταδίκη του μνημονίου;

Δεν θα το έθετα έτσι. Οι περικοπές κοινωνικών δαπανών, η μείωση μισθών και συντάξεων, η περιβόητη ‘’ευελιξία’’ στην αγορά εργασίας, η ιδιωτικοποίηση όλων των δημόσιων λειτουργιών, ο κοινοβουλευτικός απολυταρχισμός, αποτελούν το μόνιμο και διακηρυγμένο στόχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν ήρθαν να τα επιβάλλουν σε ‘’αθώες περιστερές’’. Αυτή η επίθεση σχεδιαζόταν από την οικονομική ολιγαρχία και τα καθεστωτικά κόμματα και πριν το μνημόνιο. Να μην κάνουν τον ανήξερο στο ΠΑΣΟΚ. Και γνώριζαν και προετοίμαζαν. Συνειδητά και σχεδιασμένα. Για αυτό πρέπει να πληρώσουν ακριβά. Να μην περάσει η δημαγωγία του Σαμαρά για δήθεν ‘’αντιμνημονιακή’’ ψήφο, την ώρα που ψηφίζει σχεδόν όλα τα νομοσχέδια. Στην ουσία και οι δύο, μαζί με τον ΣΕΒ και την ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία ενδιαφέρονται να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική, για άλλα δέκα χρόνια, με ή χωρίς μνημόνιο. Στη Γαλλία και τη Μ. Βρετανία αυτές τις μέρες χωρίς μνημόνιο και χωρίς χρέος στην πρώτη, σφαγιάζουν εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα. Πρόκειται για γενικότερη στρατηγική του κεφαλαίου… Το πραγματικό δίλλημα είναι είτε αποδοχή μιας προοπτικής όπου τα παιδιά μας θα ζήσουν χειρότερες μέρες από εμάς ή ανατροπή της επίθεσης με μαχητικούς εργατικούς αγώνες και αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα. Με το σκεπτικό αυτό, η καταδίκη του Μνημονίου, που αποτελεί την προμετωπίδα της επίθεσης, γίνεται αποφασιστική και ο αγώνας για την ανατροπή του αποκτά προοπτική.

Μοιάζει υπερβολή να κρεμαστούν όλα από την ανατροπή, η οποία δεν φαντάζει και άμεσα ρεαλιστική… Υπάρχουν και ζητήματα άμεσης διεκδίκησης στην Αττική.

Να πούμε την αλήθεια. Αυτή ποτέ δεν απογοητεύει, αντίθετα βοηθάει για να πατήσουμε στα πόδια μας: Η κυβέρνηση ετοιμάζει ήδη Μνημόνιο για τις ΔΕΚΟ, Μνημόνιο για τους Δήμους και τις Περιφέρειες. Κατ’ εικόνα και ομοίωση του κεντρικού. Για ποια Τοπική Αυτοδιοίκηση μιλάμε και για ποιες δυνατότητες; Με την μείωση κατά 30% των πόρων; Για τις νέες άγριες περικοπές δαπανών που ετοιμάζονται; Το μηδενικό Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων; Σχεδιάζονται νέοι φόροι μέσω και των Καλλικρατικών Δήμων. Θα είναι ασφυχτικό το πλαίσιο για τον εργατικό κόσμο. Ακόμη και για τα λεγόμενα ‘’μικρά και αυτονόητα’’ προβλήματα χρειάζεται σκληρή σύγκρουση για να πάρει μια ανάσα ο κόσμος ή για να μην γυρίσουμε χρόνια πίσω. Ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν το Ελληνικό στους Άραβες, εκποιούνται ο δασικός πλούτος, οι ελεύθερες εκτάσεις, οι ακτές της Αττικής. Είναι τεράστια τα επιχειρηματικά συμφέροντα και η λαιμαργία που υπάρχει, καθώς η κρατική και κυβερνητική υποστήριξη προς αυτά γίνεται όλο και πιο απροσχημάτιστη. Εγγυήσεις βλαχοδημαρχικές της παλιάς εποχής δεν μπορούμε να δώσουμε. Όλα θα κριθούν στην λαϊκή αγωνιστικότητα και στο πόσο απειλητικοί πολιτικά θα είναι οι αγώνες. Και στα εργασιακά κοινωνικά ζητήματα και στα δημοτικά, στα θέματα της πόλης και της καταστροφής του περιβάλλοντος. Πρέπει να απειληθεί η εξουσία συνολικά. Βλέπουμε τι γίνεται στη Γαλλία. Κρίσιμο ζήτημα οι εξεγερτικές δυνατότητες της νεολαίας. Φαίνεται καθαρά εκεί. Χρειαζόμαστε ένα εργατικό Δεκέμβρη. Μια νέα συνάντηση εργαζομένων νεολαίας σε αντικαπιταλιστικούς πολιτικούς στόχους. Η αύξηση των μισθών, η απαγόρευση των απολύσεων, η διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών, η κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των βασικών κλάδων της οικονομίας που προβάλλουμε, είναι οι ελάχιστοι κοινωνικά αναγκαίοι στόχοι που προβάλλει η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Κρίκος και προϋπόθεση φυσικά για τέτοιες καταχτήσεις είναι ή άρνηση και διαγραφή του ληστρικού και ιμπεριαλιστικού χρέους. Η αντιπαράθεση σε κάθε προσπάθεια να φορτωθούν στο λαό δημοτικά χρέη και ελλείμματα.

Από άλλους συνδυασμούς προβάλλεται η ανάγκη μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης… Πως αλλιώς μπορούν να υλοποιηθούν τέτοιοι στόχοι;

Δεν ωφελεί να μιλάμε στο κενό. Δεν μπορούμε εμείς να σχεδιάζουμε κυβερνητικές λύσεις στο έδαφος του καπιταλισμού. Το βασικό για μας είναι η απαντοχή και η ελπίδα του κόσμου για τη συγκρότηση ενός επιθετικού εργατικού κινήματος που θα υπερβαίνει αποφασιστικά τον κρατικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, την πολιτική υποταγή και συνθηκολόγηση των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Ενός πολιτικού κινήματος, που μαζί με την εργατική και σπουδάζουσα νεολαία αλλά και την μαχόμενη διανόηση, θα διεκδικεί να αλλάξει την ατζέντα. Βάζοντας εδώ και τώρα σε πρώτη προτεραιότητα την ικανοποίηση των βασικών εργατικών και ευρύτερων κοινωνικών λαϊκών αναγκών, αντί για τα κέρδη του κεφαλαίου. Με πολιτικό στόχο τη συνολική ρήξη και ανατροπή της επίθεσης, της αστικής στρατηγικής συνολικά. Με δικά του συλλογικά αιρετά - ανακλητά όργανα πάλης, πυρήνα και πρόπλασμα της δικής του «κυβερνητικής πρότασης». Της εργατικής εξουσίας, του επαναστατικού δρόμου για μια νέα κομμουνιστική προοπτική, για μια κοινωνία αυτοδιοικούμενη, των «ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών».

Η ΟΡΓΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΨΗΦΟΣ ΚΑΙ ΘΕΣΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Για να ενωθεί η Αριστερά πρέπει να αλλάξει επαναστατικά

Θέτετε το ζήτημα της σύγκρουσης με την ΟΝΕ, το ευρώ και την ΕΕ, ως όρο για κάθε συμπόρευση με άλλες αριστερές και αγωνιζόμενες δυνάμεις;

Εμείς δεν μιλάμε με λογική όρων και παζαριών. Η αντιπαράθεση με την ΕΕ είναι ζωτική ανάγκη για το εργατικό κίνημα. Μόνο η αστική τάξη έχει ανάγκη την ΕΕ. Όχι οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες. Πληρώθηκαν αυτές οι αυταπάτες, που δυστυχώς ταλάνισαν και την Αριστερά. Η σύγκρουση με το ευρώ και την ΕΕ δεν τίθεται από εμάς από εθνικιστική σκοπιά. Διεκδικούμε μια αντικαπιταλιστική εργατική και σοσιαλιστική διεθνοποίηση και προϋπόθεση για αυτό είναι η αποδέσμευση της Ελλάδας και η διάλυση και ανατροπή της ΕΕ.

Πολλοί αριστεροί αγωνιστές θέτουν καλόπιστα το ερώτημα της ύπαρξης τεσσάρων αριστερών ψηφοδελτίων στην Αττική και με τον Ψαριανό πέντε...

Διατυπώνουμε ευθέως την κριτική μας στα άλλα ρεύματα της Αριστεράς και τους συνδυασμούς που υποστηρίζουν. Δεν μπαίνουμε όμως στον πειρασμό της απαξίωσης τους. Είναι πιο χρήσιμο να μιλήσουμε επί της ουσίας. Εμείς ’’δεν τραγουδάμε για να χωρίσουμε, αλλά για να ενώσουμε τον κόσμο’’. Η κοινή δράση της Αριστεράς στο επίπεδο του μαζικού κινήματος, αλλά και η συνάντηση σε ένα αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα βασικών εργατικών και κοινωνικών διεκδικήσεων, θέλουμε να συμβάλλουν στην συγκρότηση της αναγκαίας κοινής βάσης, να αποτελέσουν το αναγκαίο πρόγραμμα για όλη την Αριστερά. Ο κόσμος δεν έχει γενικά ανάγκη την Αριστερά, ούτε την ενότητα της γενικά και αόριστα. Έχει ανάγκη μια Αριστερά σαν αγωνιστικό, πολιτικό και θεωρητικό στήριγμα, πυροδότη, πρωτοπορία και σύντροφο στον αγώνα για την επιβίωση, αλλά και για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και μια νέα σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική. Μόνο έτσι άλλωστε, δεν θα συναντηθούμε απλά ‘’μεταξύ μας’’, αλλά θα συνδεθούμε με νέες ζωογόνες εργατικές και νεολαιίστικες τάσεις αντικαπιταλιστικής αμφισβήτησης και αναζήτησης μιας απελευθερωτικής προοπτικής. Εμείς το έχουμε καθαρό και είναι και αυτοκριτική μας τοποθέτηση: Η αριστερά για να ενωθεί, πρέπει να αλλάξει. Και να αλλάξει επαναστατικά.

Άγγελε, μια τελευταία ερώτηση, στα ίσα. Αισιοδοξείς;

Έχουμε αυτοπεποίθηση. Δεν τα στρίβουμε μπροστά στις δυσκολίες της εκλογικής μάχης, που δεν είναι και λίγες. Δίνουμε μάχη και για την ψήφο χωρίς καμιά ταλάντευση. Η οργή και το μίσος να εκφραστούν και εκλογικά με ψήφο στην Αντικαπιταλιστική Ανατροπή, να μην πάνε στην αποχή, να μην εγκλωβιστούν στη διαχείριση. Ο κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς να τοποθετηθεί και εκλογικά για ένα νέο κίνημα και μια άλλη Αριστερά. Αυτό αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για την κλιμάκωση των αγώνων.

Εμείς ερχόμαστε από κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, πρόσφατους και παλιότερους. Είμαστε έτοιμοι και θα δώσουμε μαχητικό παρόν στις νέες μάχες. Γι αυτό είναι ανάγκη να κάνουμε αποφασιστικά, ποιοτικά ανώτερα βήματα πολιτικής συγκρότησης του αντικαπιταλιστικού ρεύματος.

Βάζουμε στη δοκιμασία του κινήματος, αλλά και της μάχης των εκλογών, το πρόγραμμα μας εργατικής αντικαπιταλιστικής απάντησης στην αστική στρατηγική υπέρβασης της κρίσης. Μπορούμε να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα, να μην ξεπουληθεί ο δημόσιος πλούτος, ο φυσικός πλούτος. Τα μηνύματα είναι αισιόδοξα και ενθαρρυντικά.