Στην πίσω αυλή της Αττικής, τη Δυτική Αττική, η ζωή των εργαζομένων απειλείται κυριολεκτικά

Εισήγηση του Τάσου Ιωαννίδη, προέδρου της Α΄ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής, στην εκδήλωση της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής στην Αττική, που πραγματοποιήθηκε στην Ελευσίνα, στις 4 Οκτώβρη 2023

 

Σε λίγες μέρες καλούμαστε να ψηφίσουμε για 3η φορά μέσα στο 2023, αυτή τη φορά για δήμους και περιφέρειες, μέσα σε μία ζοφερή, εφιαλτική, θα λέγαμε, κατάσταση με μεγάλες καταστροφές και απώλειες ανθρώπινων ζωών. Η επίθεση στον κόσμο της εργασίας απλώνεται πλέον σε όλους τους τομείς: Συνεχόμενες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις με τους νόμους Χατζηδάκη και Γεωργιάδη προβλέπουν δουλειά ήλιο με ήλιο, χωρίς δικαιώματα και δυνατότητα αντίδρασης. Η μείωση του εισοδήματος λόγω της ακρίβειας αδειάζει την τσέπη μας είτε λόγω των υπέρογκων αυξήσεων σε βασικά αγαθά, είτε μέσω των λογαριασμών που με τρεμάμενο χέρι ανοίγουμε γιατί δεν ξέρουμε τι θα πεταχτεί μέσα από το φάκελο. Οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες μας απειλούν καθημερινά. Τα τραγικά περιστατικά της Πύλου, των Τεμπών, του Αντώνη στον Πειραιά, του Μιχάλη και του Σιράζ στον Περισσό, δείχνουν πως απαξιώνεται πλήρως η ανθρώπινη ζωή και θυσιάζεται στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους, της επικράτησης της λογικής του δίκιου της επιχείρησης και της εμπέδωσης των δογμάτων του φασισμού και του ρατσισμού.

Σε αυτές τις συνθήκες μίας εξαιρετικά άγριας καταδρομικής αδηφάγας επίθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας, στους φτωχούς και τους ανήμπορους, η ΑΑΑ παρεμβαίνει θεωρώντας τις εκλογές ως μια πολιτική μάχη και όχι μια μάχη επιλογής κάποιων φωστήρων, κάποιων φωτισμένων τοπικών αρχόντων, που είτε θα έρθουν να λύσουν ή να διαχειριστούν τα προβλήματα αυτά ως Μεσσίες, είτε θα επιδιώξουν έστω μια πιο ήπια εφαρμογή της λογικής του κέρδους προς όφελος των αφεντικών, με μικρότερες, ας πούμε, συνέπειες σε βάρος μας. Φορτώνοντας την πλάτη μας με λιγότερο ξύλο σαν να λέμε. Αντιθέτως, η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική επιδιώκει να συμβάλει σε μία αναγέννηση του κινήματος, στην οργάνωση μίας αντεπίθεσης από την πλευρά των εργαζομένων, ώστε να πάρουμε πίσω τη ζωή μας, να διεκδικήσουμε τις γειτονιές μας, την Αττική που μας αξίζει.

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

ειδικά στη Δυτική Αττική αυτό το στοίχημα αποκτά όχι διαστάσεις μιας μάχης για βελτίωση της ζωής, αλλά διαστάσεις ενός αγώνα επιβίωσης. Η ζωή των εργαζομένων στην πίσω αυλή της χώρας, στην πολύπαθη Δυτική Αττική, όχι απλά δοκιμάζεται, απειλείται κυριολεκτικά. Οι κίνδυνοι για τη ζωή μας έχουν διογκωθεί μέσα στα χρόνια της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών και της εφαρμογής των αντίστοιχων αναδιαρθρώσεων για το τοπικό κράτος, με τον Καλλικράτη και τον Κλεισθένη.

Αν η Βόρεια Αττική, η Εκάλη του Λάτση και του Κασσελάκη είναι η βιτρίνα, η Φυλή με τη χωματερή, ο Ασπρόπυργος με τις ρυπογόνες βιομηχανίες, η Ελευσίνα με το αεροδρόμιο, τα διυλιστήρια, τα ναυπηγεία και το LNG, η Μάνδρα, οι Ερυθρές και τα Δερβενοχώρια με τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες είναι η αποκρουστική, αόρατη για τα ΜΜΕ, βρόμικη πίσω αυλή της Αττικής και όλης της χώρας. Αν σε μία περιοχή γίνεται σαφές το τι σημαίνει το κεφάλαιο και το κράτος να χρησιμοποιεί τον χώρο για να μεγιστοποιήσει το καπιταλιστικό κέρδος, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή, και μάλιστα και αυτά τα απορρίμματα και τη ρύπανση τα αξιοποιούν και αυτή για να βγάλουν κι άλλο κέρδος, αυτή η περιοχή είναι η Δυτική Αττική.

Η χωματερή της Φυλής δέχεται τερατώδεις ποσότητες αποβλήτων, πάνω από 2,8 εκ. τόνους στερεών αποβλήτων το χρόνο, από την Αττική αλλά και από άλλες περιοχές. Εκεί υπάρχει το ΕΜΑΚ, μονάδα καύσης υγειονομικών μολυσματικών αποβλήτων, μονάδες παραγωγής ενέργειας. Εκεί παράγονται τόνοι δηλητηρίων αποτελώντας μακράν τη μεγαλύτερη εστία ρύπανσης και μόλυνσης, και πρόκλησης καρκινογένεσης σε όλη την περιοχή. Η Περιφερειακή αρχή Δούρου, που εξελέγη με την υπόσχεση κλεισίματος της Φυλής, όχι μόνο δεν την έκλεισε αλλά οδήγησε στην επέκτασή της και ο Πατούλης με τον νέο ΠΕΣΔΑ διατηρεί και επεκτείνει τις δραστηριότητες στη Φυλή, αλλά κυρίως εγκαινιάζει (σελ. 162 του ΠΕΣΔΑ) την καύση των απορριμμάτων ως μοναδική μέθοδο μείωσής τους με στόχο να εκμεταλλευτούν ακόμα και τα σκουπίδια ως τρόπο παραγωγής ενέργειας, ή μέσω του εξευγενισμού τους, όπως τον ονομάζουν, να παραχθεί καύσιμη ύλη για τις τσιμεντοβιομηχανίες (RDF). Έτσι προβλέπεται δημιουργία μονάδας καύσης απορριμμάτων στη Φυλή αλλά και στο Σχιστό, και σε άλλες περιοχές που ακόμα δεν έχουν σαφή χωροθέτηση. Ακόμα θεσπίζουν τέλος ταφής, μετακυλίοντας το κόστος διαχείρισης των απορριμμάτων στον πολίτη. Δεν τους ενδιαφέρει η πραγματική μείωση των απορριμμάτων, αφού από αυτά βγαίνει χρήμα, δεν τους ενδιαφέρει η ανακύκλωση παρά μόνο σε λίγες περιπτώσεις που εξυπηρετείται η καπιταλιστική κερδοφορία και δεν θίγεται ο ευρύτερος σχεδιασμός της ΕΕ. Αντίθετα, στο σύστημα παραγωγής αγαθών -απόσπασης υπεραξίας - κατανάλωσης, η αύξηση των προϊόντων άρα και των απορριμμάτων είναι μονόδρομος. Περισσότερα προϊόντα, αύξηση κατανάλωσης, αύξηση συσκευασιών, αυτός είναι ο βρόμικος κύκλος απορριμμάτων που γεννά η καπιταλιστική κρίση. Είναι χαρακτηριστικό ότι τώρα με την ακρίβεια, οι εταιρείες αποσύρουν τα προϊόντα οικονομικού μεγέθους που κατεβάζουν τη μέση τιμή και προωθούν τις μικρές συσκευασίες, αυξάνοντας το κόστος που πληρώνει ο καταναλωτής και φυσικά αυξάνοντας τον όγκο των σκουπιδιών… Ειδικά για την λεγόμενη ανακύκλωση, είναι χαρακτηριστικό ότι οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον Ασπρόπυργο, συγκεντρώνουν διάφορα υλικά π.χ., χαρτί, παίρνουν τις επιδοτήσεις που προβλέπονται, έχοντας εξασφαλισμένο κέρδος, δεν μεταπωλούν τα προς ανακύκλωση υλικά γιατί η αγορά έχει κορεστεί και η Κίνα δεν δέχεται πλέον υλικά από την Ευρώπη. Επιπλέον, δεν υπάρχει μία στρατηγική καθετοποίησης της ανακύκλωσης, με δημόσιο φορέα που θα αξιοποιεί το υλικό αυτό και θα του δίνει πράγματι μία νέα χρήση. Έτσι παραμένει αδιάθετο, είναι περίσσευμα και φυσικά του βάζουν φωτιά. Είναι απίστευτο, αλλά μέσα σε δύο χρόνια έχουν καεί εργοστάσια ανακύκλωσης περισσότερες από 30 φορές στον Ασπρόπυργο, προκαλώντας τοξικά νέφη και απειλώντας τη ζωή και την υγεία στη Δυτική Αττική, για να κάνουν επανεκκίνηση δραστηριοτήτων απαλλασσόμενες από το περιττό βάρος.

Η Δυτική Αττική είναι η περιοχή που στον καπιταλιστικό χωροταξικό καταμερισμό έχει αποφασιστεί να φιλοξενεί και όλες τις άλλες μεγάλες ρυπογόνες βιομηχανικές δραστηριότητες. Τεράστιες εγκαταστάσεις, δύο μεγάλα διυλιστήρια (ένα της HELLENiQ ENERGY, πρώην ΕΛΠΕ, κι ένα των ΕΛΠΕ, πρώην ΠΕΤΡΟΛΑ), ναυπηγεία, χαλυβουργική, τσιμέντα κ.λπ, ένα σύνολο εκατοντάδων εγκαταστάσεων εκ των οποίων άνω των 30, με βάση τα στοιχεία που δίνει ο καθηγητής Λέκκας, είναι τύπου Σεβέζο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρόκειται για εξαιρετικά επικίνδυνες μονάδες, υποψήφιες για μεγάλης κλίμακας βιομηχανικό ατύχημα με τεράστιες επιπτώσεις. Ποια προστασία υπάρχει για τέτοιες εγκαταστάσεις; Το υφιστάμενο νομικό καθεστώς προστασίας και πρόληψης ατυχημάτων διαρκώς υποβαθμίζεται στο όνομα της ελευθερίας της αγοράς που σημαίνει ασυδοσία κερδών. Ο περιβαλλοντοκτόνος νόμος Χατζηδάκη διευκολύνει τους επενδυτές και φυσικά ούτε και αυτό το σαθρό νομικό πλαίσιο τηρείται. Ποιος αποφάσισε για τη χωροθέτηση όλων αυτών των ρυπογόνων βιομηχανιών; Ποιος έλεγχος ασκείται; Αν κρίνουμε από την DENVER SLOPS ΑΕΒΕ, την ΤΙΤΑΝ Μαγούλας, την SOL Hellas και την Ecorecovery, εγκαταστάσεις χημικών και ορυκτελαίων μέσα σε δασική ουσιαστικά περιοχή, και μάλιστα κοντά στον Σαρανταπόταμο, κατανοούμε ότι οι φωτιές στην περιοχή τον Ιούλιο επιδεινώθηκαν σαφώς από την ύπαρξη εύφλεκτων υλικών στις βιομηχανίες αυτές αλλά και προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη από την πυρκαγιά καταστροφή, καθώς εκατοντάδες τόνοι υδρογονανθράκων διέρρευσαν από αυτές ρυπαίνοντας ανεπανόρθωτα τον Σαρανταπόταμο και όλη την περιοχή, με κίνδυνο φυσικά να καταλήξουν στον κόλπο της Ελευσίνας και να προκαλέσουν οικολογική θαλάσσια καταστροφή. Μάλιστα η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική ήταν η δύναμη που ανέδειξε το θέμα, με επίσκεψη κλιμακίου της στην περιοχή στις 30 Ιουλίου, αναγκάζοντας το ΥΠΕΝ να επιβεβαιώσει ουσιαστικά τις καταγγελίες και να προσπαθήσει να υποβαθμίσει το θέμα, μιλώντας για αποτελεσματική αντιμετώπιση, κάτι που είναι προφανώς αναληθές. Ας σκεφτούμε τι θα συμβεί άραγε στην Ελευσίνα και ευρύτερα, αν το σχέδιο ίδρυσης σταθμού επεξεργασίας και μεταφοράς LNG, υλοποιηθεί παρά τις αντιδράσεις των κατοίκων, φορέων και σωματείων της περιοχής. Το ίδιο σχέδιο να επισημάνουμε ισχύει και για τα Μέγαρα. Τι θα λένε οι κυβερνώντες και η Περιφέρεια αν μία έκρηξη συμπαρασύρει το υγροποιημένο φυσικό αέριο, τα διυλιστήρια και τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις; Πόσα θύματα υπάρχει κίνδυνος να θρηνήσουμε και ποιο 112 θα σώσει το λαό της περιοχής;

Βλέπουμε λοιπόν, φίλες και φίλοι, ότι προτεραιότητα δεν είναι οι ανθρώπινες ανάγκες, η ζωή της εργαζόμενης πλειοψηφίας, ούτε το περιβάλλον, η χλωρίδα, η πανίδα της περιοχής, αλλά το πώς θα εξυπηρετηθούν και θα διευκολυνθούν η ασυδοσία και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Το ίδιο ισχύει για τη μετατροπή του Ασπροπύργου σε απέραντη ζώνη Logistics, που λειτουργεί εντός του σχεδίου μετατροπής της Δυτικής Αττικής σε τεράστιο διαμετακομιστικό κέντρο εμπορευμάτων, σε συνεργασία με το λιμάνι της COSCO, το Ικόνιο και τις γραμμές μεταφοράς του ΟΣΕ –Hellenic train πλέον, με τις αναρίθμητες νταλίκες και φορτηγά να πηγαινοέρχονται ρυπαίνοντας την ατμόσφαιρα και δυσχεραίνοντας τις μετακινήσεις των εργαζόμενων, αλλά εκτός και μακριά από τις ανάγκες του λαού της περιοχής.

Κανένα μέτρο πρόληψης, κανένας σχεδιασμός προστασίας και καμία αποκατάσταση περιβάλλοντος μετά από τα καταστροφικά γεγονότα. Το σπονδυλωτό έργο πυρκαγιά-πλημμύρα επαναλαμβάνεται σταθερά και θα το ζούμε και ξαναζούμε ως τραγωδία όσο δεν παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Το 2017 οι φωτιές στο όρος Πατέρας είχαν ως αποτέλεσμα τις πλημμύρες και τους 21 νεκρούς στη Μάνδρα. Μετά από αυτό, τι να περιμένουμε το χειμώνα που έρχεται, μετά από τις φωτιές σε Πάρνηθα, Ερυθρές, Μάνδρα, Δερβενοχώρια, Μαγούλα; Οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και ΝΔ στη συνέχεια, δεν πήραν μέτρα πυροπροστασίας, ενίσχυσης των υποδομών ενεργητικής πυρόσβεσης, στελέχωσης με μέσα και προσωπικό, αλλά κυρίως η προσκόλληση στην ιερή επιχειρηματικότητα μέσω της ενίσχυσης των επενδύσεων πράσινης ανάπτυξης (φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες) και τροφοδότησης όλων των δραστηριοτήτων κέρδους του κεφαλαίου που προαναφέρθηκε δημιουργεί κίνητρα ώστε να μπαίνουν φωτιές, να δημιουργείται έτσι ο απαραίτητος ελεύθερος χώρος που θα έρθει ο επιχειρηματίας για να επενδύσει. Αυτή είναι η πολιτική πίσω από τις καταστροφές που δεν είναι φυσικό φαινόμενο ούτε θεομηνία. Ούτε ερμηνεύεται με τη θεωρία της κλιματικής αλλαγής. Αντίθετα, είναι η πολιτική που υπηρετεί το κεφάλαιο, που δημιουργεί κι επιδεινώνει τα φαινόμενα στο κλίμα που βιώνουμε. Είναι η πλήρης αποσάθρωση κάθε πλαισίου προστασίας του περιβάλλοντος που αποθρασύνει τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές, να ξεζουμίσουν κάθε παραγωγική δύναμη ανθρώπου και φύσης και, τελικά, οπλίζει και το χέρι των κατώτερων λακέδων τους να κάνουν τη βρόμικη δουλειά να ανάψουν το σπίρτο που θα φέρει τα αποτελέσματα που βλέπουμε όλοι σε απώλειες ανθρώπινων ζωών, περιουσιών, δασών και φύσης. Είναι υποκρισία να τάζουν 726 εκατομμύρια για αντιπλημμυρικά έργα, ενώ τα πραγματικά χρήματα που δίνονται είναι λιγότερα από 10 εκατομμύρια, δηλαδή ούτε το 3% του προϋπολογισμού της περιφέρειας. Όσο για το τι κάνει η αντιπολίτευση για όλα αυτά; Η συστημική αντιπολίτευση, αν δεν συνδράμει ανοιχτά ψηφίζοντας μέτρα, αποδέχεται όλο το πλαίσιο ΣΕΒ, ΕΕ και καπιταλιστικής κερδοφορίας, ενώ άλλες δυνάμεις απλά επιδιώκουν να αναλάβουν μία πιο φιλολαϊκή διαχείριση, στο ίδιο πλαίσιο, ίσως με λιγότερο τρανταχτές επιπτώσεις. Άλλες ρεφορμιστικές δυνάμεις τέλος, συμμετέχουν σε αγώνες και σε αντιδράσεις που έχουν ως αποκλειστικό κριτήριο την κομματική προβολή, τον απόλυτο έλεγχο κάθε δράσης, την έλλειψη σεβασμού και το καπέλωμα σε άλλες κινηματικές δράσεις εφόσον δεν τις ελέγχει. Για την ΑΑΑ η μόνη δυνατότητα είναι η οργάνωση του λαού, η ανάπτυξη της αντίδρασής μας, ενάντια στις πολιτικές του κέρδους της ΕΕ, του κεφαλαίου, και της κυβέρνησης.

Στην περιήγησή μας στην πολύπαθη Δυτική Αττική, αξίζει να μνημονεύσουμε και μία ιδιαίτερα σημαντική πλευρά, που είναι η λειτουργία του στρατιωτικού αεροδρομίου της Ελευσίνας. Μυστήριο 112. Η διαρκώς αυξανόμενη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο στην Ουκρανία, στο πλευρό του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, δημιουργεί πολύ μεγάλους κινδύνους στη Δυτική Αττική από την πλευρά αυτή. Συγκεκριμένα από την Ελευσίνα ξεκινούν ιπτάμενα ραντάρ με σκοπό να κατασκοπεύσουν την περιοχή της Μαύρης θάλασσας, καταγράφοντας τις κινήσεις των Ρωσικών δυνάμεων και δίνοντας άμεσα αναφορά στις νατοϊκές δυνάμεις. Η εμπλοκή όμως αυτή, είναι προφανές, όπως και στην περίπτωση της Σούδας ή της Αλεξανδρούπολης, ότι λειτουργεί ως μαγνήτης σε περίπτωση γενικότερης σύρραξης, πρόκλησης αντιποίνων. Όσο ο Μητσοτάκης προβαίνει σε δηλώσεις ότι «είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία», τόσο προβάλλει ως εφιαλτικό σενάριο η πιθανότητα ένα τέτοιο αεροσκάφος με το ελληνικό πλήρωμα να καταρριφθεί (πλήρωμα που σε κάποιες περιπτώσεις, διατηρεί οικογένειες στην περιοχή). Για αυτό, λέμε καμία εμπλοκή στον πόλεμο, δεν υποστηρίζουμε κανένα ιμπεριαλιστή, παλεύουμε για την ειρήνη, για να φύγουμε από το ΝΑΤΟ, να φύγουν οι βάσεις του θανάτου από την περιοχή μας και από τη χώρα.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

δεν επιδιώκουμε να καταγράψουμε την εφιαλτική κατάσταση για να απογοητευτούμε, να παραιτηθούμε και να συμβιβαστούμε. Το κάνουμε για να κατανοήσουμε τη ζοφερή πραγματικότητα με στόχο να οργανώσουμε την αντίδρασή μας. Για να παλέψουμε στην κατεύθυνση της ανατροπής της, όχι του φτιασιδώματος, όχι της διαχείρισης, αλλά της σύγκρουσης. Της πάλης ενάντια στα συμφέροντα που λυμαίνονται και εκμεταλλεύονται τη Δυτική Αττική, με όραμα για τη ζωή που δικαιούμαστε. Με ορίζοντα τα εργατικά δικαιώματα και την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Ενάντια σε συμβιβαστικές λογικές, μακριά από ηγεμονισμούς, όχι εκπροσωπώντας το λαό, με λογικές «καλού διαχειριστή», «αγωνιστή δημάρχου ή περιφερειάρχη» ή με σκοπό την ανάθεση, αλλά με λογική πραγματικής αντίστασης για το σήμερα και το αύριο των αγώνων μας, για μια Αττική με ζωή. Για αυτό ψηφίζουμε και στηρίζουμε την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική.