Τίνα Μαύρου: Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή η πιο συνεπής φωνή αντίστασης
Συνέντευξη
στον Γιάννη Ελαφρό
Με την
Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική συστρατεύεται η Τίνα Μαύρου, αγωνίστρια
από τον Πειραιά, με ιδιαίτερη δράση στους δικηγόρους, στο κίνημα γονέων και σε
θέματα πόλης-περιβάλλοντος. Η Τ. Μαύρου, πρώην μέλος της Ν.Ε. Πειραιά του
ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφια βουλευτής με την ΛΑΕ, τονίζει πως «το υποδειγματικό
αποτύπωμα που άφησε η συνεργασία της ΑΑΑ με όσους συντρόφους/σες αποχώρησαν και
πήραν σαφείς αποστάσεις από τη Δύναμη Ζωής, νομίζω ότι θα πρέπει να αποτελέσει
πρότυπο συνεργασίας για τις συνεπείς ριζοσπαστικές δυνάμεις και στον ευρύτερο
πολιτικό στίβο».
Πειραιάς
φέουδο του Μαρινάκη, αποικία της Cosco, κέντρο των εφοπλιστών. Τι σημάδια έχουν
αφήσει στην πόλη; Υπάρχει και ο άλλος Πειραιάς;
Η αλήθεια είναι ότι ο Πειραιάς έχει πάψει εδώ και χρόνια
να είναι «city», αφού πολλές μεγάλες ναυτιλιακές και εμπορικές εταιρείες
μετοίκησαν στα βόρεια ή νότια, τα Ποσειδώνια γίνονται πια στα Σπάτα και οι
τράπεζες-κουφάρια κλείνουν το ένα υποκατάστημα μετά το άλλο. Το μόνο που έχει
μείνει ακόμα απ’ τον παλιό Πειραιά σαν σήμα κατατεθέν του είναι ο Ολυμπιακός
(και δεν εννοώ τον Ολυμπιακό του Μαρινάκη, αλλά τον Ολυμπιακό του απλού
Πειραιώτη που στηρίζει την ομάδα της καρδιάς του) και η ιστορική Τρούμπα, που αναβίωσε
ως χώρος διασκέδασης. Κατά τα λοιπά τίποτα πια δεν θυμίζει τον παλιό «καλό»
Πειραιά, που οι δρόμοι του έσφυζαν από κόσμο και ζωή όλη μέρα, που η Ακτή
Μιαούλη, το Δημοτικό, οι πλατείες, τα εργοστάσια αποτελούσαν τόπο καθημερινής
συνάντησης επαγγελματιών, εργαζομένων, μέρος της καθημερινότητας τους. Μιας
καθημερινότητας με εργασιακό περιεχόμενο, αγώνες, αγωνίες αλλά και …χαμόγελα.
Το σημερινό «φάντασμα» του ευρύτερου Πειραιά περιφέρεται άσκοπα μπροστά απ’ τα
εκατοντάδες κλειστά μαγαζιά, ματώνει στη θέα των δεκάδων κλοσάρ στους δρόμους
του, πνίγεται από την αποπνικτική δυσοσμία των καζανιών στο Πέραμα κι όταν
φτάνει στο διοικητήριο του ΟΛΠ, αντικρίζοντας τα κινέζικα ιδεογράμματα και τα
πλαστικά ακαλαίσθητα κόκκινα φανάρια στην είσοδό του, καταλαβαίνει ότι δεν έχει
πια ούτε «ταυτότητα». Του την έκλεψαν οι πολιτικές της ΝΔ και του «αριστερού»
ΣΥΡΙΖΑ, ξεπουλώντας αυτόν και την ιστορία του στο όνομα μιας δήθεν «ανάπτυξης»,
που θα έφερνε η Cosco.
Καλά, δεν
θέλετε επενδύσεις, να έχει δουλειά ο κόσμος;
Μια στιγμή να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη. Επένδυση δεν
είναι να ξεπουλάς όσο-όσο ένα κερδοφόρο οργανισμό, γιατί ο ΟΛΠ ήταν και είναι
κερδοφόρος, και, μην ξεχνάμε, γεωστρατηγικής σημασίας, για 50 χρόνια, για να
ξεπληρώσεις μνημονιακές δόσεις. Τα τελευταία χρόνια στο λιμάνι παράγεται πολύς
πλούτος, αλλά από αυτόν επωφελείται αποκλειστικά σχεδόν η Cosco, τα δε οφέλη
για την τοπική οικονομία και κοινωνία είναι ανύπαρκτα (ακόμα και τα μηχανήματα
και υλικά κατασκευών των έργων, παρ’ ότι υπάρχουν στην εγχώρια αγορά εισάγονται
κατά κύριο λόγο απ΄ την Κίνα). Δεν δουλεύει η Κίνα για τον Πειραιά αλλά ο
Πειραιάς για την Κίνα!
Ο χώρος του λιμανιού είναι άβατο για τα ναυτεργατικά
σωματεία, αλλά και για τις αρχές (Επιθεώρηση Εργασίας, τελωνειακοί έλεγχοι). Το
λαθρεμπόριο καλά κρατεί, όπως κατέδειξε και απόφαση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας
Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF), η οποία εξέδωσε οικονομική σύσταση στα
ελληνικά τελωνεία σχετικά με το λιμάνι του Πειραιά, να καταβάλουν περισσότερα
από 200 εκατομμύρια ευρώ, διότι απέτυχαν να ενεργήσουν αποτελεσματικά ενάντια
σε ένα τεράστιο παράνομο κινεζικό δίκτυο που εισήγαγε στην Ευρώπη εξαιρετικά
φθηνά είδη ρουχισμού και υπόδησης.
Δημιουργήθηκαν 250-300 θέσεις εργασίας, αλλά στη βάση
ενός νέου εργασιακού καθεστώτος-γαλέρας, με ταυτόχρονη καταστροφή 500 θέσεων
εργασίας πλήρους απασχόλησης με εργασιακά δικαιώματα και ΣΣΕ. Οι εργαζόμενοι ως
σύγχρονοι κούληδες, προσλαμβάνονται από υπεργολάβους, για 14-16 μεροκάματα το
μήνα με ατομικές συμβάσεις. Αν και τα εργατικά ατυχήματα είναι συχνά, δεν υπάρχει
καν ασθενοφόρο, οι δε συνθήκες ασφάλειας και υγιεινής είναι άθλιες. Για
υπερωριακή αμοιβή βέβαια ούτε λόγος. Η υπερωρία στη σύμβαση αναφέρεται ως
«οικειοθελής παραμονή στο χώρο εργασίας»! Τα εργατικά ατυχήματα ονομάζονται
«παθολογικά περιστατικά»! Αν αυτό είναι ανάπτυξη, Αν αυτό είναι ανάπτυξη,
επιτρέψτε μου να επιθυμώ να είμαι «υπανάπτυκτη».
Εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις ναυπηγοεπισκευής έχουν
απαξιωθεί και είναι θέμα χρόνου να κλείσουν, η ιστορική αρχαία κληρονομιά
ισοπεδώνεται, το χερσαίο και θαλάσσιο περιβάλλον καταστρέφεται. Και τι θα γίνει
με την απρόσκοπτη προσφορά του αγαθού της μεταφοράς των ανθρώπων στα νησιά με
μια αναμενόμενη αύξηση λιμενικών τελών.
Να θυμίσω ότι στο Χονγκ-Κονγκ στην πλουσιότερη πόλη της
Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι τελούν
υπό καθεστώς απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης, στοιβάζονται σε ενοικιαζόμενα
μεταλλικά κλουβιά διαστάσεων 1,7 μ. Χ 0,7 μ., εγκατεστημένα σε εγκαταλειμμένες
πολυκατοικίες και σε ερειπωμένα κτίρια, συνθήκες στέγασης που ο ΟΗΕ έχει
καταδικάσει ως «προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτά είναι τα «σπίτια»
τους. Αυτή είναι η «ζωή» τους.
Δεν αποτελεί
εναλλακτική το κυβερνητικό τρίπτυχο Δούρου-Μπελαβίλας-Κόκκαλης;
Ποιοι; Η «Αγία Τριάδα» του συστήματος; Οι πρόθυμοι υπηρέτες
των συμφερόντων της ολιγαρχίας και εξπέρ των κυβιστήσεων; Η πρώτη εκλέχτηκε
υποσχόμενη τα πάντα (αλά ΣΥΡΙΖΑ). Όμως από την πρώτη μετεκλογική συνεδρίαση της
«Δύναμης Ζωής» κατέστησε σαφές στους συμβούλους της ότι «εδώ ήρθαμε για να
κάνουμε χρηστή διαχείριση»! Κατέθεσε τα αποθεματικά της Περιφέρειας στην
Τράπεζα της Ελλάδας (για ευνόητους λόγους), δεν αντιμετώπισε ούτε τα πιο
επείγοντα ζητήματα με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα στη Μάνδρα και στο Μάτι. Ο
Ν. Μπελαβίλας, κυβερνητικό στέλεχος, ένθερμος υποστηρικτής και άμεσα
εμπλεκόμενος στην επιτροπή επεξεργασίας σχεδίου μετατροπής του Ελληνικού σε
μητροπολιτικό πάρκο, τελικά στήριξε την επένδυση-τσιμεντοποίηση του χώρου, που
στερεί την Αττική από μια τελευταία ευκαιρία για έναν πνεύμονα πρασίνου. Όσο για
τον Κόκκαλη, το μόνο προσόν που μπορεί να επικαλεστεί είναι ότι πατέρας του
είναι ο Σωκράτης. Ίσως κι ένα άλλο: Ότι υπηρέτησε πιστά τον νυν δήμαρχο Μώραλη,
παρατρεχάμενο του Μαρινάκη… Συμβάλλει πάντως στη γελοιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, όταν
χρησιμοποιεί ως βασικό προεκλογικό όπλο κατά της ΝΔ την κατηγορία για διαπλοκή
και διασύνδεση με την αστική ελίτ…
Ήσουν στο
ψηφοδέλτιο της Δούρου στις προηγούμενες εκλογές, γιατί τώρα κατεβαίνεις με την
Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική;
Κατ’ αρχήν οφείλω μια μεγάλη συγνώμη σ’ όλους όσους με
εμπιστεύτηκαν και με ψήφισαν τότε, για την επιλογή μου. Να μη σου πω ότι
αισθάνομαι πιο υπεύθυνη απ’ ότι η κα Δούρου για τις 120 χαμένες ψυχές σε Μάτι
και Μάνδρα, για τις οποίες δεν ζήτησε ούτε μία συγγνώμη. Τέτοιο πολιτικό αμοραλισμό
ειλικρινά δεν έχω συναντήσει ποτέ άλλοτε.
Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική, μαζί με όσους
απ’ τους εκλεγμένους συμβούλους της παράταξης της κας Δούρου διαχώρισαν τη θέση
τους απ’ τις διαχειριστικές επιλογές της, υπήρξε η πιο συνεπής φωνή αντίστασης
στην Περιφέρεια, με έργο και πράξεις. Μεγάφωνο των κινημάτων και δίαυλος
αλληλοτροφοδοτούμενος απ’ αυτά, μεταφέροντας την φωνή τους σ’ ένα άνυδρο κατά
τ’ άλλα θεσμό.
Το υποδειγματικό αποτύπωμα που άφησε η συνεργασία της ΑΑΑ
με όσους συντρόφους/σες αποχώρησαν και πήραν σαφείς αποστάσεις από τη Δύναμη
Ζωής, βάζοντας κατά μέρος δευτερεύουσες, σε σχέση με το βασικό διακύβευμα,
διαφορές, νομίζω ότι θα πρέπει να αποτελέσει πρότυπο συνεργασίας για τις
συνεπείς ριζοσπαστικές δυνάμεις και στον ευρύτερο πολιτικό στίβο.
Πολύς κόσμος
που στήριξε αρχικά το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά διαφώνησε στη συνέχεια,
αισθάνεται απογοητευμένος, μένει παροπλισμένος ή μερικές φορές συμβιβάζεται με
το μικρότερο κακό. Τι θα του έλεγες;
Μια γενική παρατήρηση: Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη «προσφορά»
του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα, μια προσφορά που κανείς δεν αποτόλμησε μέχρι σήμερα και
που δεν θα μπορούσε άλλος να προσφέρει, είναι ότι κατάφερε να απαξιώσει την
έννοια της Αριστεράς στη συνείδηση ενός ευρύτερου κόσμου. Για αρκετό διάστημα
μετά την τραγική ματαίωση των ελπίδων απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ έμεινα κι εγώ
«παροπλισμένη», μετά από 30 χρόνια στο κίνημα. Θεωρώ όμως ελάχιστη υποχρέωση
μου στον γιο μου και τους 400.000 περίπου νέους που μετανάστευσαν στα χρόνια της
κρίσης, την αντίσταση με όσες μικρές δυνάμεις διαθέτω στη λαίλαπα των
νεοφιλελεύθερων επιταγών. Νομίζω λοιπόν ότι όλοι οφείλουμε, με τις διαφορές
μας, να δίνουμε το παρόν καθημερινά στον αγώνα κατά δεξιών και «αριστερών»
διαχειριστών του συστήματος και της κρίσης του, γιατί «αυτοί δεν θα ήταν λύκοι,
αν εμείς δεν είμαστε αρνιά»!
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ στις 15/4/2019
Αρθρογράφος: Πέτρος Φύτρος
Υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος κεντρικού τομέα με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική, Γ. Γραμματέας της Ζ΄ ΕΛΜΕ, μέλος ΔΣ του ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ
Το νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών για τις παραλίες φέρνει με τον πιο θλιβερό τρόπο στην επιφάνεια κάτι που πολλές φορές δείχνουμε να ξεχνάμε: μετά την καταστροφή της ζωής των ανθρώπων, στη νέα φάση της μνημονιακής εποχής επόμενο βήμα θα είναι η άνευ προηγουμένου λεηλασία, καταστροφή και ιδιωτικοποίηση του φυσικού πλούτου της χώρας. Φυσικά πρόκειται για μια διαδικασία που δεν είναι καινούργια, ούτε στενά «μνημονιακή», αλλά βαθύτερα στρατηγική για τον ελληνικό καπιταλισμό και συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με το αναπτυξιακό του όραμα.
Γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας έχουν προσπαθήσει συστηματικά να ελαστικοποιήσουν ή να άρουν την –ελλιπή μεν, αλλά όχι αμελητέα- νομική προστασία του φυσικού πλούτου της χώρας. Η κατεύθυνση είναι λίγο πολύ κοινή: διευκόλυνση των μεγάλων -τουριστικών κυρίως- επενδύσεων με διαδικασίες εξπρές, θεσμοθέτηση της δυνατότητας δόμησης ακόμα και σε προστατευόμενες περιοχές και σε τελική ανάλυση αξιοποίηση και κέρδος από κάθε σπιθαμή της ελλαδικής γης. Έτσι, μπορεί στην αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του Συντάγματος το 2007 το άρθρο 16 να μονοπώλησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, όμως δεν έλλειπε και η προσπάθεια αναθεώρησης του άρθρου 24 (προστασία περιβάλλοντος). Ενώ, λίγο πιο μετά, με το χωροταξικό σχέδιο για τον τουρισμού του 2009 ο Σουφλιάς άνοιγε το δρόμο για το δόγμα «βίλες και ξενοδοχεία παντού».
Αν και δεν έχει περάσει αρκετός καιρός, οι συνθήκες έχουν αλλάξει πολύ από τότε και οι κυβερνήσεις εκτιμούν ότι είναι πιο πρόσφορες για το ξεδίπλωμα μιας τέτοιας πολιτικής: η μαζική φτώχεια θεωρείται ότι θα αποσπάσει το ενδιαφέρον του κόσμου από τα ζητήματα περιβάλλοντος, ενώ η παρατεταμένη ύφεση και η τρομακτική ανεργία θα κάνουν την κοινή γνώμη να δεχτεί πολύ πιο εύκολα την καταστροφή της φύσης στο όνομα της ανάπτυξης που υποτίθεται ότι θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Την ίδια στιγμή η λογική του «τι να κάνουμε, πρέπει να πουλήσουμε και κάτι για να ξεχρεώσουμε», θα μπορέσει να επιβληθεί και ιδεολογικά σε έναν κόσμο εξουθενωμένο από τα αλλεπάλληλα μέτρα, και χωρίς εναλλακτική διέξοδο.
Γι’ αυτό και το τελευταίο διάστημα και εντός της μνημονιακής χούντας εκτυλίσσεται μία συνολική στρατηγική λεηλασίας της φύσης και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, που εξυπηρετείται από μια σειρά αλληλοσυμπληρούμενες νομοθετικές παρεμβάσεις. Ας αναφερθούν κάποιες που θα παίξουν κεντρικό ρόλο το επόμενο διάστημα, χωρίς να είναι και οι μόνες:
1) Το 2011 στα πλαίσια της υλοποίησης του Μεσοπρόθεσμου Σχεδίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής, ιδρύεται το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου). Το ΤΑΙΠΕΔ θα κάνει αυτό που λέει το όνομα του: θα πουλήσει ο,τιδήποτε χαρακτηριστεί ιδωτική περιουσία του δημοσίου. Φυσικά καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι στο πρόσφατο νομοσχέδιο για τις παραλίες μεταξύ άλλων ορίζεται ότι «ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη ανήκουν στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου»…
2) Ένα από τα μεγαλύτερα φιλέτα προς πώληση είναι οι ακτές της Αττικής. Στην τεράστια ακτογραμμή από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο, businessmen από όλο τον κόσμο εποφθαλμιούν δεκάδες ακίνητα του δημοσίου. Για διευκόλυνση τους έχει συσταθεί η εταιρία Αττικό Παράκτιο Μέτωπο, η οποία θα αναλάβει την εκποίηση δεκάδων ακινήτων στην παραλιακή ζώνη, στο όνομα της ανάπλασης του παραλιακού μετώπου και της δημιουργίας της ελληνικής «Ριβιέρας». Και εδώ δε χρειάζονται πολλά λόγια για τα συμφέροντα που έρχεται να εξυπηρετήσει το νομοσχέδιο για τις παραλίες…
3) Κεντρικός πυλώνας στην όλη στρατηγική είναι το νέο ειδικό χωροταξικό σχέδιο για τον τουρισμό που πέρασε το Δεκέμβρη. Αποτελεί κέντρο στην υλοποίηση του αναπτυξιακού τουριστικού οράματος: πλέον οι μεγάλες τουριστικές επενδύσεις επιτρέπονται –με διαφορετικό τρόπο και συντελεστές δόμησης ανά περιοχή- σχεδόν σε κάθε σπιθαμή της ελληνικής γης, ακόμα και σε προστατευόμενες περιοχές με ελάχιστες εξαιρέσεις! Παράλληλα δίνεται η δυνατότητα έργων υποδομής (δρόμοι κλπ), τα οποία φυσικά θα μπορούν να αξιοποιηθούν και για άλλες επενδύσεις στο μέλλον.
4) Το χωροταξικό για τον τουρισμό συμπληρώνεται από το νομοσχέδιο για τα δάση, που εμφανίστηκε τον Οκτώβρη και έχει τον παραπλανητικό τίτλο: «Δασικά οικοσυστήματα: Ορισμοί, μέτρα προστασίας, ανάπτυξης και διαχείρισης», και από το πρόσφατο και πολυσυζητημένο νομοσχέδιο για τις παραλίες με τον τίτλο: «Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας», για το οποίο έχει γίνει και ο μεγαλύτερος θόρυβος. Και στα δύο νομοσχέδια η λέξη «προστασία» χρησιμοποιείται φυσικά κατ’ ευφημισμό, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι αλλάζουν και οι ορισμοί…
5) Φυσικά, όλα αυτές οι ρυθμίσεις ικανοποιούν και τις αιτιάσεις του ΟΟΣΑ για «στρεβλώσεις», «γραφειοκρατία» και γενικά υπερβολικές καθυστερήσεις στην ελληνική αγορά και έρχονται να εξυπηρετήσουν και τις λεγόμενες στρατηγικές fast track επενδύσεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν να κάνουν και με τις χρήσεις γης και στις οποίες προσδοκά η κυβέρνηση. Κορωνίδα όλων των αλλαγών, για να μπορέσουν να αποδώσουν σε όλη τους την έκταση οι εν λόγω ρυθμίσεις οι οποίες είναι εξόφθαλμα αντισυνταγματικές, θα είναι η άρση των εμποδίων που βάζει το Σύνταγμα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κυβέρνηση δηλώνει ότι θα προωθήσει εκ νέου την αναθεώρηση των άρθρων 24 και 117 του Συντάγματος, ώστε «να γίνει πληρέστερη η προστασία του περιβάλλοντος, αλλά και η αντιμετώπιση ακραίων καταστάσεων σε βάρος, όχι μόνο της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά και της ίδιας της περιουσίας του Δημοσίου».
Τα παραπάνω δείχνουν ότι δε μιλάμε απλά για φωτογραφικές ρυθμίσεις που εξυπηρετούν τη μία ή την άλλη ομάδα επιχειρηματιών, όπως συχνά - και όχι μόνο στη χώρα μας- συμβαίνει, αλλά για ολοκληρωμένο αναπτυξιακό υπόδειγμα και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.
Και εδώ είναι που το ζήτημα μετατρέπεται σε κρίκο για την αριστερά. Μιλάμε για για μια στρατηγική με την οποία οφείλουμε να συγκρουστούμε πολιτικά, ιδεολογικά και κινηματικά.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι τη στιγμή που οι άνθρωποι καταστρέφονται και το βιωτικό επίπεδο των εργαζομένων γυρνάει δεκαετίες πίσω, είναι πολυτέλεια να ασχοληθούμε με τέτοια ζητήματα. Όμως ακριβώς σήμερα είναι που το θέμα ανοίγει συνολικά και σε όλα τα επίπεδα. Γιατί η ιδιωτικοποίηση του φυσικού χώρου και η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν είναι «παράπλευρη απώλεια», αλλά βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού της εποχής μας. Και αυτό όχι γιατί μιλάμε γενικά και αόριστα για «κακούς» και «ασυνείδητους» καπιταλιστές, αλλά για ένα σύστημα που για να ξεπεράσει την κρίση του όχι μόνο σαρώνει τα εργατικά δικαιώματα, αλλά και αναζητά νέα πεδία κερδοφορίας, επεκτείνοντας τις σχέσεις ιδιοκτησίας ακριβώς και σε πράγματα που πριν από μερικά χρόνια ανήκαν σε όλους.
Γι΄ αυτό σήμερα οφείλουμε να μιλήσουμε:
Α) Για τα δημόσια αγαθά και τους δημόσιους χώρους, σε συνδυασμό και με θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων. Οι θάλασσες, τα βουνά, τα ποτάμια δεν μπορούν να ανήκουν σε κανένα. Γι’ αυτό και ανήκουν σε όλους. Η λογική του δημόσιου και δωρεάν, οφείλει να προταχθεί σε σύγκρουση με τη λογική της «αξιοποίησης» και των «επενδύσεων». Σήμερα δεν πρέπει να φοβηθούμε να πούμε ότι είμαστε με τις «αναξιοποίητες» παραλίες, τα «αναξιοποίητα» βουνά, τα «αναξιοποίητα» δάση, με τους χώρους από τους οποίους δεν κερδίζει κανένας, αλλά μπορεί να τους απολαύσει ο καθένας. Στο ίδιο πλαίσιο θα πούμε με θάρρος ότι και η ξεκούραση, η ψυχαγωγία, οι διακοπές σε τελική ανάλυση, είναι δικαίωμα των εργαζομένων και αυτό υπερασπιζόμαστε.
Β) Για την ανάπτυξη και τους όρους της. Η ανάπτυξη για την οποία μιλάει η κυβέρνηση ελάχιστα θα ωφελήσει τους εργαζόμενους. Στο πεντάστερο ξενοδοχείο της ιδιωτικοποιημένης παραλίας, θα δουλεύουν εργαζόμενοι χωρίς συλλογικές συμβάσεις, με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, χαμηλούς μισθούς και χωρίς βασικά δικαιώματα, τη στιγμή που έξω από το ξενοδοχείο άλλες θέσεις εργασίας θα χάνονται και η ανεργία θα παραμένει σε εφιαλτικά επίπεδα. Αν το ένα κομμάτι των επενδύσεων είναι η καταπάτηση δημόσιας γης, το άλλο είναι η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων. Έτσι, τα ανεβασμένα περσινά νούμερα του ελληνικού τουρισμού συνδέονται με μειώσεις μισθών 30% για όσους εργάζονται στην τουριστική βιομηχανία.
Το ζήτημα σήμερα δεν είναι, όπως φαίνεται να υπονοεί και ο ΣΥΡΙΖΑ κάποιες φορές, ότι αν οι παραλίες χτιστούν στο τέλος θα καταστραφεί ο ελληνικός τουρισμός, γιατί η χώρα δεν θα είναι τόσο όμορφη όσο πριν. Αυτοί που θα κάνουν τις επενδύσεις ξέρουν τι θέλουν και που το πάνε. Δεν μπορεί η αριστερά να προσπαθεί να πείσει τους καπιταλιστές ότι οι επιλογές τους είναι λάθος. Κάποιοι πιστεύουν ότι θα κερδίσουν, αλλά για να κερδίσουν δύο είναι οι προϋποθέσεις: οι εργαζόμενοι διαρκώς να χάνουν δικαιώματα στην εργασία, και οι υπόλοιποι να χάνουν διαρκώς δημόσιο χώρο και το δικαίωμα να το απολαμβάνουν. Το μείζον ζήτημα είναι ότι αυτή η ανάπτυξη μόνο στο success story των τουριστικών επιχειρηματιών μπορεί να συμβάλει και ελάχιστα στα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Γ) Για την έξοδο από την κρίση και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Κραδαίνοντας τη δαμόκλειο σπάθη του χρέους, η κυβέρνηση θα μπορεί να υπονοεί ότι θα πουλάει για να μη μειώνει μισθούς και ότι για κάθε στρέμμα που πωλείται, σώζονται μερικά ευρώ από τις συντάξεις των γερόντων. Το αίτημα για διαγραφή του χρέους και το συνολικό μεταβατικό πρόγραμμα για έναν άλλο δρόμο εξόδου από την κρίση, όχι μόνο πρέπει να προβληθεί αλλά να πάει και ένα βήμα παραπέρα. Στο έδαφος της ανεργίας και της απελπισίας του κόσμου, η κυβέρνηση θα μιλάει για επενδύσεις. Από την πλευρά μας έχει έρθει η ώρα να να μιλήσουμε συνολικά. Έχει έρθει η ώρα να προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και το πώς θα γίνει σε όφελος των εργαζομένων. Και αν οι τουριστικές υπηρεσίες είναι κομμάτι αυτής της ανασυγκρότησης να μιλήσουμε και γι’ αυτές.
Σε τελική ανάλυση ας συνειδητοποιήσουμε ότι σήμερα δε νοείται πραγματική σύγκρουση με το σύγχρονο καπιταλισμό χωρίς σύγκρουση με την προσπάθεια του κεφαλαίου να δημιουργήσει νέα πεδία κερδοφορίας και χωρίς ανάδειξη και ζητημάτων περιβάλλοντος. Από εκεί και πέρα δε φτάνει απλώς να μιλάμε, ούτε καν να πρωτοστατούμε σε κάποιες κινητοποιήσεις, αλλά οφείλουμε να δημιουργήσουμε κίνημα που θα μετασχηματίσει την αγανάκτηση των εργαζομένων για τα συντελούμενα περιβαλλοντικά εγκλήματα σε αγωνιστική δράση αξιοποιώντας τόσο παραδοσιακές, όσο και σύγχρονες μορφές.
Ως βαθύτατα πολιτικό το ζήτημα δε μπορεί να μείνει ούτε μόνο στις διαμαρτυρίες των περιβαλλοντικών οργανώσεων, που συχνά είτε αρνούνται την αντικειμενική πολιτικοποίηση των ζητημάτων ή ακόμα χειρότερα ασπάζονται κρίσιμες όψεις των νεοφιλελεύθερων δογμάτων για το περιβάλλον, ούτε μόνο στις διαδικτυακές κινήσεις των πολιτών, που δείχνουν μεν αγανάκτηση, αλλά όσο δεν μετασχηματίζονται σε δράση μένουν κενό γράμμα. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα της Κερατέας και των Σκουριών, τις μαχητικές κινητοποιήσεις στην Κρήτη και να προσπαθήσουμε να οργανώσουμε πλατιές και μαχητικές κινητοποιήσεις είτε μιλάμε για ένα γήπεδο, είτε για το ξεπούλημα μιας παραλίας, είτε για την ψήφιση ενός νόμου.
Κεντρικοί στόχοι πάλης πρέπει να είναι:
- Να διαλυθεί το ΤΑΙΠΕΔ και η εταιρία Αττικό Παράκτιο Μέτωπο.
- Να αποσυρθούν τα νομοσχέδια για δάση και τις παραλίες.
- Να καταργηθεί το νέο χωροταξικό για τον τουρισμό.
- Να μην προχωρήσει καμία ιδιωτικοποίηση δημόσιου χώρου.
Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι το ζήτημα έχει να κάνει και με απτά πράγματα, όχι και τόσο μακριά από εμάς. Μπορεί μερικές φορές να φανταζόμαστε ότι η υπόθεση αφορά πανέμορφες παραλίες στις οποίες κάποιοι τυχεροί, μπορεί να περάσουν λίγες μέρες το χρόνο, όμως ήδη μπροστά στα πόδια μας έχουμε να δώσουμε μεγάλη μάχη: η εκποίηση του παραλιακού μετώπου της Αττικής, μπορεί και πρέπει να γίνει κεντρικό μέτωπο πάλης από τις δυνάμεις του κινήματος σε μεγάλο κομμάτι της Αττικής.
Το αμέσως επόμενο διάστημα οφείλουμε να ανοίξουμε το ζήτημα και να πάρουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες: να καλέσουμε στη δημιουργία ενός πλατιού συντονισμού για το θέμα του παραλιακού μετώπου και της εκποίησης του δημόσιου πλούτου, και να οργανώσουμε καμπάνια και κινητοποιήσεις για το θέμα.
Έχουμε καθυστερήσει, αλλά ακόμα υπάρχει χρόνος. Με μαζικούς αγώνες μπορούμε να βάλουμε φραγμό στα σχέδια τους!
Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι…
Βρέ καλώς τα παιδιά… Μπουρλότο
αποφάσισε να τα κάνει όλα ο Κασιδιάρης δημοσιεύοντας συνομιλία του με
το φιλαράκι του και γενικό γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου Τάκη
Μπαλτάκο. Σε μια συνομιλία που ως φίλοι και συνέταιροι, με τον
δηλωμένο αντικομμουνιστή Τάκη, ο Ηλίας γκρινιάζει γιατί ο Σαμαράς «τους
την έφερε», θέλει να τους κλείσει φυλακή και προσπαθεί να μάθει τους
λόγους αυτής της άκομψης συμπεριφοράς. Πραγματικά τι να πρώτοσχολιάσεις
από αυτή την συνομιλία; Θα προσπαθήσω να συμπυκνώσω σε λίγες λέξεις
κάποιες σκέψεις .
1.Ποιος ξέρει τι λένε στο υπόλοιπο βίντεο που δεν έχει δοθεί στην δημοσιότητα…
2.
Όσο και αν το φανταζόμασταν, όσο και αν πολλοί λέγαμε ότι η Χ.Α. είναι
το μακρύ χέρι του κράτους, ότι είναι ελεγχόμενη και άλλα τέτοια, δεν
γίνεται να μην μας προκαλεί εντύπωση η ακραία επιβεβαίωση των
παραπάνω υποθέσεων και το μέγεθος της διαπλοκής που υπάρχει ανάμεσα σε
στελέχη της δεξιάς πολυκατοικίας και στους ακροδεξιούς ενοίκους της.
Αρχικά να πούμε ότι ο κύριος Μπαλτάκος δεν είναι ένα απλό στέλεχος
της Κυβέρνησης. Μαζί με τους διάφορους Κρανιδιώτιδες και Λαζαριδηδες
είναι σε εκείνο το κομμάτι των πολιτικών που χαράσσουν γραμμή για την
μεγάλη δεξιά παράταξη και την χώρα. Χρόνια φίλος του «δικτύου 21», ενός περιθωριακού ακροδεξιού think tank που μέσα από την κυβέρνηση Σαμαρά ήρθε στην επιφάνεια και την εξουσία.. Μια κυβέρνηση που υιοθέτησε ακροδεξιά ατζέντα, ακροδεξιά πρακτική, και ακροδεξιούς συμμάχους και φίλους.
3. Αποκαλύπτεται με τον πιο τραγελαφικό τρόπο το πόσο αντισυστημική είναι η Χρυσή Αυγή. Μια νεοναζιστική ομάδα που συνδιαλέγεται και εντυπωσιάζεται από την επίθεση που δέχεται από τον Σαμαρά., «και τι λέει ο Σαμαράς έχει συναίσθηση τη γίνεται;»
ρωτάει όλο αγωνία ο Κασιδιάρης που δεν αντιλαμβάνεται γιατί ο
Πρωθυπουργός που τόσο αγάπησε και στήριξε σε διάφορα αντιλαϊκά
νομοθετήματα (ρυθμίσεις για εφοπλιστές, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας
κ.α.) τους στέλνει τώρα φυλακή. Εμμέσως πλην σαφώς ο Μπαλτάκος του
απαντάει, ρε φίλε δεν βγαίνουν τα κουκιά πρέπει να μαζευτείτε λίγο. Ο Κασιδιάρης κάνει τα παράπονα του
και ζητάει από τον φίλο του να πάει στον εισαγγελέα να λυθεί το θέμα.
«Και επειδή του κόβουμε ψήφους θα μας βάλει φυλακή;» Δεν είναι δίκαιο
επισημαίνει. Τόσο αντισυστημική…
4. Τι να πει κανείς για την θεούσα «Ελένη Λουκά» των δικαστηρίων
κυρία Γκουτζαμάνη που πείστηκε να δέσει τους χρυσαυγίτες( πέραν των
ποινικών τους πράξεων) όχι γιατί είχε κάποιο ηθικό ζήτημα με την
παρακρατική τους δράση που μετρά νεκρούς αλλά επειδή είναι παγανιστές,
ειδωλολάτρες και εχθροί του χριστιανισμού!! Μεσαίωνας…Να μην ξεχάσουμε βέβαια και το ότι η συγκεκριμένη κυρία πήρε την θέση της επειδή όπως μαθαίνουμε είναι συντοπίτισσα του Σαμαρά! Κοτσαμπασισμός…
Η διάκριση των εξουσιών και η φιλοσοφία δικαίου όπως αναπτύχθηκε την
περίοδο της αναγέννησης δεν φαίνεται να αγγίζει αυτή την χώρα. Αλήθεια
υπάρχει ακόμα κάποιος που να πιστεύει ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» όπως έλεγε ο πολιτικός πρόγονος του Σαμαρά ο Κ.Καραμανλής μετά από αυτό;
5. Γιατί να επιλέξει ο Κασιδιάρης να δημοσιεύσει την συνομιλία του με τον Μπαλτάκο τώρα και δεν το έκανε τόσο καιρό πριν; Τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε την Χρυσή Αυγή να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση
και σε κατάσταση μεγάλης εσωτερικής κρίσης με διαγραφές βουλευτών και
«εκδικητικές ρουφιανιές» μεταξύ των πρώην συντρόφων. Η Χρυσή Αυγή
βρίσκεται στην γωνία και ο Κασιδιάρης «αυτογραβατώνει» την οργάνωση.
Επικοινωνιακά αλλάζει προφίλ. Επιλέγει να αυτοπροβληθεί μέσα από αυτό
ως μια πολιτική δύναμη που συνδιαλέγεται ήρεμα με την κυβέρνηση η οποία
την διώκει άδικα και χωρίς στοιχεία γιατί απλά της τρώει ψήφους .Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Η δεξιά πολυκατοικία βρίσκεται σε κρίση και η Χρυσή Αυγή προσπαθεί μέσα
από ένα άλμα προς τα εμπρός να ξεπεράσει την εσωτερική της κρίση και να
μπει ξανά στο παιχνίδι του υποψήφιου διαχειριστή της.
Πολιτική κρίση σε πλήρη εξέλιξη.
Η διάρρηξη των κοινωνικών εκπροσωπήσεων από τα παραδοσιακά μεγάλα
κόμματα της μεταπολίτευσης γεννά την δυνατότητα αναδιάταξης του
πολιτικού σκηνικού και των κοινωνικών τάσεων. Όπως και λίγους μήνες πριν στο Μελιγαλά, η Χρυσή Αυγή με πιο επιθετικό προφίλ προσπάθησε να αναδειχθεί ως υποψήφιος ηγεμόνας της δεξιάς μονοπωλώντας μια εκδήλωση σύμβολο για την δεξιά οικογένεια, τώρα
με πιο ήρεμο πολιτικό προφίλ, αυτό της δύναμης που συνδιαλέγεται με την
κυβέρνηση ,διώκεται άδικα και αυτό το αναγνωρίζουν ακόμα και
κυβερνητικοί παράγοντες (Μπαλτάκος), «αδειάζει» την κυβέρνηση
προσπαθώντας να επιστρέψει δυναμικά. Η κρίση της δεξιά σε όλες της τις αποχρώσεις παίρνει άλλες διαστάσεις. Έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας…
Συνέντευξη του Άγγελου Χάγιου στους "Σχολιαστές χωρίς σύνορα"
διαβάστε την συνέντευξη εδώ
...............................................................................................................................
Ο σεχταρισμός της ενότητας στη ρίζα της διάσπασης
...μια απάντηση σε άρθρο της εφημερίδας "δρόμος"...
Νίκος Ξηρουδάκης,
υποψήφιος στην περιφέρεια Αττικής
Ανθεί προεκλογικά το λαθρεμπόριο της ενότητας. Είναι επικοινωνιακό ατού, ένα ακόμα βέλος στη φαρέτρα. Πατάει στην υπαρκτή ανάγκη αναχαίτισης της επίθεσης, στις αγωνίες και τα οράματα του κόσμου της αριστεράς.
«Σεχταρισμός στο τετράγωνο», ήταν ο τίτλος του άρθρου που δημοσιεύτηκε στο «δρόμο» της 2/10. Το λογοπαίγνιο με τον εκθέτη παραπέμπει στην διπλή κάθοδο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο δήμο Αθήνας και την περιφέρεια Αττικής. Αντίστροφα όμως τα πράγματα, αντιστρέψαμε κι εμείς τον τίτλο.
Εμφύλιος ακολούθησε την Ενωμένη Αριστερά του ’74. Διάσπαση της νεολαίας του ΚΚΕεσ μετά το ενωτικό εγχείρημα της αλήστου μνήμης Συμμαχίας. Κοσμογονία το ’89: Η αριστερά ενωμένη, στο επίκεντρο των εξελίξεων. Τζαννετάκης, Ζολώτας, Μητσοτάκης. Πλουραλισμός και «δημοκρατική πληροφόρηση» ήταν ο ευφημισμός στις αφίσες του ενιαίου Συνασπισμού που σεμνύνονταν για την καθιέρωση των ιδιωτικών καναλιών. Ακόμα πληρώνουμε… Άρση των διαχωριστικών, κάψιμο των φακέλων, διαγραφή της ιστορικής μνήμης. Λήθη, πλίνθοι, κέραμοι…
Δεν είναι η πρώτη φορά που εγκαλούνται για σεχταρισμό άνθρωποι της γενιάς μας. Και τότε ακούσαμε πολλά… Μόνο που μετά, η αριστερά βρέθηκε σε άλλο επίκεντρο. Του σεισμού: Το ΚΚΕ σε τρία κομμάτια, το εσωτερικό ομοίως. Διάσπαση λοιπόν μετά από κάθε ενωτική προσπάθεια. Και το χειρότερο: η αριστερά και η υπόθεση της ενότητας επιστρέφει σισύφεια σε χειρότερο σημείο από εκεί που ξεκίνησε. Νομοτέλεια;
Όταν η ενότητα γίνεται άρον – άρον με προεκλογική συγκόλληση ετερόκλητων προγραμμάτων από τα πάνω χωρίς να πατάει σε κοινούς πολιτικούς στόχους, τότε δεν πάει μακριά.
Η πανηγυρική ενότητα του Σύριζα οδήγησε σε 3 ψηφοδέλτια. Ιδιότυπη πολιτική «αττική σύνταξη»… Ένα απ’ αυτά γράφει στον τίτλο του: Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής! (αλήθεια, απέναντι είναι οι σεχταριστές;)
Ηχεί παράδοξο, αμέσως μετά τη διάσπαση να εμπορεύεσαι επικοινωνιακά την ενότητα. Εγκαλούμαστε ωστόσο εμείς, γιατί δεν κατεβήκαμε μαζί: στην Αθήνα μας δίνεται άφεση λόγω ΣΥΝ, στην Αττική όμως; «Πολιτικά πρέπει να απαντήσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ», το αμετροεπές κατά τη γνώμη μας ερώτημα. Δεν ήμασταν μαζί στον Σύριζα, δε θέλουμε να γίνουμε μέρος του προβλήματος. Κατεβήκαμε χωριστά στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Τότε που καλούμασταν να αψηφίσουμε τις πολιτικές μας θέσεις «για να μπει ο Σύριζα στη Βουλή». Μπήκε…
Κι αν ήταν συνεπής κανείς στη λογική της «αποτελεσματικής ψήφου», θάπρεπε τώρα να καλεί σε υπερψήφιση των αντικαπιταλιστικών ψηφοδελτίων, καθώς για πρώτη φορά είναι ορατό το ενδεχόμενο εκλογής πολλών δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων. Και όχι εμάς να συμβάλουμε στην αλλαγή εσωτερικών συσχετισμών, με την επικαρπία του εκλογικού αποτελέσματος εκ προοιμίου εγγραπτέα στο τραπέζι του Σύριζα. Ομοτράπεζοι ήμασταν;
Σεχταρισμός είναι σήμερα να λες πως θα διώξεις την τρόικα από μια μόνη περιφέρεια (με κίνδυνο να ξεσηκωθούν εναντίον σου οι υπόλοιπες…) Η εμμονή στον ευρωπαϊσμό και τη διαχείριση, όταν ο κόσμος έχει καταλάβει τι σημαίνει ευρώ, ΟΝΕ, ΕΕ. Τα επόμενα 10 χρόνια, δυστυχώς, θα βοηθήσουν να το εμπεδώσουμε και οι υπόλοιποι.
Η αριστερά σήμερα, ή θα είναι αντιδιαχειριστική ή δε θάναι αριστερά. Σεχταρισμός είναι να είσαι με τη ΓΣΕΕ. Και η ενότητα είναι στα πρωτοβάθμια σωματεία. Να μη λες ένα ξεκάθαρο όχι στον Καλλικράτη, παραμένοντας σε παρωχημένες αντιλήψεις περί «Τ.Α.».
Βέβαια, άλλο κοινή κάθοδος και άλλο κοινή δράση της αριστεράς. Το πρόβλημα είναι πως μερικοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτια για το πρώτο, αντιπαρέρχονται το δεύτερο…
Στο κενό λοιπόν η έγκληση. Άλλοι θα «πρέπει να απαντήσουν πολιτικά». Σε κάθε περίπτωση καλό είναι ν’ αποφεύγονται αφ’ υψηλού εκφράσεις που εγκλείουν απαξία και περιφρόνηση σε αγωνιζόμενα κομμάτια της αριστεράς με διαφορετικές επιλογές.
..................................................................................
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
Γιατί μια ισχυρή πολιτικά και εκλογικά ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι κέρδος
Κώστας Παπαδάκης, στέλεχος ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης Βόρειου τομέα Αττικής
Οι ερχόμενες εκλογές είναι κρίσιμες για την εξέλιξη της πάλης ενάντια στο Μνημόνιο και τον Καλλικράτη. Και είναι γιατί οξυγόνο κάθε κοινωνικού αγώνα είναι η προοπτική του. Αυτή είναι που προάγει την αντίσταση σε ανατροπή και την αποδοκιμασία σε αντιπαλότητα και συγκροτεί τον υποκειμενικό παράγοντα διαμορφώνοντας την πεποίθηση της νίκης. Και ανεξάρτητα αν βάσιμα αμφισβητούμε τις εκλογές ως διαδικασίας επαναστατικού μετασχηματισμού, η αναμφισβήτητη επιρροή τους στη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών έχει προφανείς συνέπειες στην ίδια την αυριανή κινηματική πάλη. Γιατί είναι προφανές ότι οι επτά περσινές πανεργατικές απεργίες και οι αναρίθμητες διαδηλώσεις, με κορυφαία αυτήν της 5ης Μαΐου δεν θα επαναληφθούν εύκολα, ούτε θα αναβαθμιστούν αν ο χάρτης γίνει πράσινος ή μπλε στις 7/11/2010. Και θα γίνει ανεξάρτητα από τα ποσοστά της αποχής, που και στις ευρωεκλογές που ήταν τεράστια, αλλά δεν έφεραν πολιτικό αποτέλεσμα, πλην της πλασματικής αύξησης των ποσοστών των εγκύρων.
Το γεγονός ότι στην δίνη της κορυφαίας σε παγκόσμιο επίπεδο μεταπολεμικής καπιταλιστικής κρίσης, που συνοδεύεται για πρώτη φορά (ιδίως μετά το 1989) με διαμόρφωση – έστω και σε μέτριο επίπεδο - αντικαπιταλιστικής συνείδησης σε πλατιές μάζες, η Aριστερά αδυνατεί (όχι μόνο στην Ελλάδα) να δώσει πολιτικό περιεχόμενο στις εργατικές και κοινωνικές αντιστάσεις, δεν αποτελεί καλό οιωνό για την προοπτική τους.
Οι περιφερειακές εκλογές βρίσκουν την Aριστερά στο σύνολό της σε χειρότερη κατάσταση από πριν: Το ΚΚΕ στα γνωστά του χαρακώματα, τον ΣΥΡΙΖΑ να διαλύεται αντί να δυναμώνει μετά την αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς, που φυσικά πήγε στο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα την εποχή του Μνημονίου, την ηγεσία του ΣΥΝ να διαμορφώνει όρους παραγοντισμού και ανακύκλωσης της πολιτικής δυσαρέσκειας εντός του «ευρύτερου» ΠΑΣΟΚ αντί για την υπέρβασή του, τον Α. Αλαβάνο να επιδίδεται στους τελευταίους του Δονκιχωτισμούς παρέα με την ΚΟΕ κλπ.
Εμείς της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, δεν είμαστε έξω από την κρίση της Αριστεράς. Το αντίθετο, είμαστε ένα από τα παράγωγά της. Αλλά είμαστε και κάτι άλλο, που υπάρχει εδώ και δεκαετίες στους κοινωνικούς χώρους, υπάρχει όλα τα χρόνια στους κοινωνικούς αγώνες. Σε όλη τη διάρκεια τουλάχιστον της μεταπολίτευσης ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, για τον οποίο σήμερα φιλοδοξούμε να συμβάλλουμε στη συσπείρωση και στην κεντρική πολιτική του έκφραση, έχει κατακτήσει τη συνδικαλιστική, ιδεολογική και πολιτική του διακριτότητα μέσα στους κοινωνικούς χώρους. Έχει κατακτήσει την αξιοπιστία του πολιτικού του λόγου, έχει αποπεριθωριοποιήσει τον πολιτικό του λόγο, έχει συμβάλλει σε νικηφόρους κοινωνικούς αγώνες, έχει πλέον μακρόχρονη παράδοση και παρουσία.
Η ανάγκη για ενότητα της Αριστεράς είναι γνωστή. Δεν χρειάζεται να μας την θυμίζουν κάθε λίγο με πολυσέλιδες αναλύσεις οι «επαΐοντες». Μας την θυμίζει η μέση συνείδηση των αριστερών κάθε στιγμή. Και την προωθούμε, τουλάχιστον στη βάση : Συσπειρωσιακά σχήματα, συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων, κοινές επιτροπές και πρωτοβουλίες, κοινές διαδηλώσεις κλπ.
Το εγχείρημα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., που γεννήθηκε και ζει σε μεγάλο βαθμό μέσα από διαδικασίες βάσης, υπηρετεί την ανάγκη πολιτικής έκφρασης της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που κατ’ επανάληψη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει νοθεύσει πολιτικά, με υποβάθμιση του αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού της σε αντινεοφιλελεύθερο, με αποτέλεσμα τη συνεχή τροφοδότηση του ΠΑΣΟΚ και την δημιουργία ανεξάντλητων συγχύσεων στο χώρο του, που δεν εκλείπουν, αλλά αντίθετα εντείνονται ακόμη και σήμερα, παρά την αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Και αν η ριζοσπαστική Αριστερά αξίζει μία καλύτερη τύχη και φταιμε όλοι που δεν την έχει, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. φταιει το λιγότερο, πρώτα γιατί τουλάχιστον απαντά και με ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, αλλά και με την πολιτική ενότητα - μοναδική στο χώρο στα μεταπολιτευτικά χρονικά.
Με τις προσεχείς εκλογές κλείνει και μία περίοδος πολιτικής ρευστότητας στο χώρο της Αριστεράς και αποκρυσταλλώνεται η κατάσταση στα πολιτικά της μορφώματα. Η επόμενη περίοδος πρέπει να είναι περίοδος ενότητας στη βάση και στους αγώνες και παράλληλα περίοδος διεργασιών και συνθέσεων, πρωτοβουλιών και διαλόγου. Το τετράπτυχο «Ενότητα – υπέρβαση – συγκρότηση – προοπτική» προϋποθέτει με τη σειρά όλα τα στάδιά του. Η ώρα της υπέρβασης φτάνει. Ναι στη συνισταμένη, όχι στις συνιστώσες. Μία ισχυρή πολιτικά και εκλογικά ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. μπορεί να διαμορφώσει συσχετισμούς μετατροπής της θολής και αντιφατικής Αριστεράς, σε Αριστερά ισχυρή αντικαπιταλιστική, πολυτασική, ενωμένη, ικανή να ανταποκριθεί στις ανάγκες της προοπτικής των κοινωνικών αγώνων. Αξίζει τον κόπο !
...........................................................................................
Να ενισχυθούν τα ψηφοδέλτια της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής
ΑΛΕΚΟΣ ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, στέλεχος της Κομμουνιστικής Ανανέωσης
Η ανεργία καλπάζει, οι μισθοί και συντάξεις περικόπτονται, η φορολογία και τα χαράτσια γονατίζουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, μαγαζιά κλείνουν, ΜΑΤ και φτώχεια, το μνημόνιο και το αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο πάνε μαζί. Οι ηγεσίες των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά ότι είναι συνεπείς στην προσπάθειά τους να διαλύσουν την εργατική τάξη, «με τη συναίνεσή της», για να ενισχυθεί η νομιμοφάνεια του συστήματος. Η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ, μέσα από την αδυσώπητη προπαγάνδα των ΜΜΕ, οργανώνουν μια ελεγχόμενη πτώχευση και μέτρα για ένα μνημόνιο διάρκειας. Όμως ο καπιταλισμός είναι αυτός και μόνο αυτός που θα ξαναγεννήσει τον νεκροθάφτη του. Κανένας δεν θα έρθει απέξω ως ελευθερωτής της εργατικής τάξης και των λαών. Σταδιακά οι κρίσεις θα μετατρέπονται σε ταξικές και κοινωνικές και κατόπιν σε πολιτικές. Στη κοινωνική εξέλιξη η μετατροπή των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές ποτέ δεν προβλέπονταν.
Το ερώτημα, λοιπόν για την Αριστερά, είναι πλέον αμείλικτο: Ποια είναι η πολιτική πρόταση που θα αποτυπώσει την διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια και θα της δώσει διέξοδο, με δεδομένο ότι καμιά διαφορετική, από τη σημερινή, διαχείριση του συστήματος δεν τίθεται σήμερα από καμιά αστική πολιτική δύναμη στις σύγχρονες μορφές της κεφαλαιοκρατικής απολυταρχίας; Ιδιαίτερα τώρα που η αστική κοινωνία έχει γεννήσει στις κορυφές της την πιο άθλια μορφή κοινωνικού παρασιτισμού στο πρόσωπο μιας κρατικομονοπωλιακής ολιγαρχίας, που αναπαράγεται και δικτυώνεται μέσα από τα πολυεθνικά μονοπώλια, τα θεσμικά κυκλώματα των χρηματαγορών, τους μηχανισμούς των διεθνών οργανισμών και την ηγετική γραφειοκρατία των επιμέρους κρατών; Τώρα που και η τυπική παραδοσιακή αστική δημοκρατία αποδεικνύεται πολύ στενή, άβολη, ακόμη και επικίνδυνη για τους κερδοσκοπικούς παροξυσμούς και τις επιχειρηματικές ορέξεις των σύγχρονων αρπακτικών της αγοράς. Σήμερα που, ότι δεν μπορεί να απαγορεύσει η κυβερνώσα ολιγαρχία δια της πυγμής, το ξεφτιλίζει, το ευνουχίζει και το συκοφαντεί. Που δικαιώματα κατακτημένα με ποταμούς δακρύων και αίματος, μετατρέπονται σε ιδιωτική ιδιοκτησία στο τραπέζι της συναλλαγής, της διαπλοκής και του συμβιβασμού. Η κοινωνική απαίτηση για μια διαφορετική πολιτική που θα εξυπηρετεί τους εργαζόμενους είναι απόλυτη. Αλλά και η πεποίθηση ότι καμία από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις δεν μπορεί να προωθήσει μια διαφορετική πολιτική είναι επίσης έντονη. Αυτό επιτείνει και τα φοβικά σύνδρομα, που καλλιεργούνται συστηματικά από τις κυρίαρχες τάξεις, στην προοπτική των ρήξεων με τις ασκούμενες πολιτικές.
Τα ψηφοδέλτια της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής στην Αττική και σε όλη τη χώρα, τα ψηφοδέλτια της Ανταρσίας σε κάθε γειτονιά (Δήμο) επιχειρούν να αναλύσουν τα αδιέξοδα της εποχής, την κρίση του καπιταλισμού, καταθέτοντας μια πρόταση για τη φυσιογνωμία, το πρόγραμμα και τη γραμμή μιας Αριστεράς που θα συμβάλει σε ένα πολιτικό λαϊκό κίνημα, αντίπαλο δέος στην αστική στρατηγική. Τα ψηφοδέλτια της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής πρέπει να ενισχυθούν για να συμβάλουν σε μια σύγχρονη επαναστατική απόπειρα, για ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που είναι αναγκαίο για την εποχή μας και τους αγώνες της περιόδου.
Μη αναγνώριση του χρέους και παύση πληρωμής του. Άμεση έξοδος από την ΟΝΕ και το ευρώ και ανάκτηση του εθνικού νομίσματος. Εθνικοποίηση τραπεζών με εργατικό έλεγχο για τον έλεγχο της ροής του κεφαλαίου. Επαναδημοσιοποίηση των υπηρεσιών και των ΔΕΚΟ, για τη λειτουργία του κράτους σαν μοχλός ανάπτυξης και για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Απλή αναλογική ως πάγιο εκλογικό σύστημα σε όλους τους βαθμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τις κοινοβουλευτικές εκλογές.
Σε αυτό το τοπίο η πολιτική σημασία των αυτοδιοικητικών εκλογών βρίσκεται ακριβώς στην ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα και στην απόπειρα δημιουργίας ενός υποκειμένου αντίστασης στην ιδιωτικοποίηση και την απολιτικοποίηση της τοπικής Αυτοδιοίκησης. Βρίσκεται στην αναγκαιότητα για κοινό αγώνα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων των εργαζομένων των μικρομεσαίων επαγγελματιών, των ανθρώπων της διανόησης και της τέχνης, των νέων, όλων των θυμάτων της εφαρμοζόμενης πολιτικής ενάντια στην επιλογή του δήθεν καλύτερου διαχειριστή της κυρίαρχης πολιτικής, που τους θέλει απλούς θεατές και τελικά συνεργούς στην ίδια τους την υποβάθμιση. Γιατί οποιαδήποτε επιλογή διαχειριστή της σημερινής κατάστασης, είναι επιλογή διαχείρισης της φτώχειας του λαού και της πολιτικής ομηρίας των νέων από τους τοπικούς Άρχοντες και τα μεγάλα κομματικά στελέχη και επιλογή υπερφορολόγησης σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο. Τώρα χρειάζεται αντικαπιταλιστική και μετωπική απάντηση που για να είναι αποτελεσματική πρέπει όχι μόνο να είναι οργανωμένη, μαζική και διαρκής, αλλά και να έχει συγκεκριμένα αιτήματα και προοπτική. Ο Καλλικράτης φτιάχτηκε από το αστικό κράτος για να χαλιναγωγήσει ολοκληρωτικά το λαό και τους εργαζόμενους και χρησιμοποιείται για να περάσουν οι πιο αντιλαϊκές πολιτικές. Είναι επιτακτικά αναγκαίο να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, όχι μόνο με τις εκλογές αλλά κυρίως με διαρκή πάλη μετά από αυτές.
.............................................................................................................
