Κάτω τα χέρια από τα σώματά μας! (με αφορμή την 9η γυναικοκτονία του 2019)

Της Βέρας Ρόρου, υποψήφιας στο Νότιο Τομέα  

Δυο χρόνια τώρα φεμινιστικοί αγώνες ξεσπούν σε όλη την υφήλιο. Από τις ΗΠΑ και την Αργεντινή, μέχρι την Ισπανία και την Πολωνία, οι γυναίκες ξαναβγαίνουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα που είχαν κερδίσει τις προηγούμενες δεκαετίες.

Την ίδια περίοδο στην Ελλάδα, που έχουμε ήδη μετρήσει 9 γυναικοκτονίες για το 2019 (στη Μυτιλήνη ήταν ο 9^ος!), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε την αλλαγή του ποινικού κώδικα για τον βιασμό, προς το χειρότερο. Χωρίς καμία διάθεση να υπερασπιστώ τον παλαιότερο ποινικό κώδικα, που για να χαρακτηριστεί μια πράξη βιασμός απαιτούσε την χρήση σωματικής βίας ή την απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου, η νέα αλλαγή έρχεται να περιορίσει ακόμα περισσότερο την απειλή, αποκλειστικά σε περιπτώσεις που αφορά τη σωματική ακεραιότητα του θύματος. 

Είναι σαφές ότι κάθε πράξη που δεν έχει τη συναίνεση μας είναι βιασμός και για το φεμινιστικό κίνημα αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση για να τη χαρακτηρίσουμε έτσι.  Παρόλα αυτά, έχει μια σημασία ότι ακόμα και σε χώρες που η συναίνεση υπάρχει στο νομικό πλαίσιο, ο ορισμός της συναίνεσης δεν είναι πάντα αυτό που θεωρούμε εμείς. Το παράδειγμα της αθώωσης βιαστή στην Ιρλανδία, λόγω του εσωρούχου που φορούσε το θύμα (το οποίο χαρακτηρίστηκε ως δείγμα συναίνεσης) είναι χαρακτηριστικό. Αυτό που προκύπτει, λοιπόν, είναι ότι όσα και να κατακτήσεις στην αστική δημοκρατία, αυτή πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να επιβάλλει το δικό της δίκιο. Πόσο μάλλον όταν η πατριαρχία συνεχίζει να σκοτώνει, υπό τις ιαχές τίτλων όπως «οικογενειακή τραγωδία», «τον τύφλωσε ο έρωτας» και άλλους τρόπους με τους οποίους ο εκάστοτε γυναικοκτόνος παρουσιάζεται αντί για θύτης ως… «θύμα» -οπλίζοντας το χέρι του επόμενου!

Η απαγόρευση της έκτρωσης στην Αλαμπάμα, η αλλαγή του ποινικού κώδικα στην Ελλάδα και άλλα παραδείγματα, δείχνουν ότι όσα κέρδισε το φεμινιστικό και ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, είναι ξανά στο στόχαστρο. Όσα και να κερδίσουμε εντός του καπιταλιστικού συστήματος είναι καλά, αλλά δε θα είναι ποτέ αρκετά για την συνολική απελευθέρωσή μας, αφού πάντα η αστική τάξη θα  βρίσκει τον τρόπο να μας εκμεταλλεύεται και η πατριαρχία θα συμβαδίζει με τα συμφέροντά της.

Ένα αυτόνομο, μαχητικό φεμινιστικό κίνημα μπορεί να καταφέρει πολλά και να επιδράσει καταλυτικά στην συνείδηση του κόσμου, αλλά δε θα καταφέρει ποτέ μόνο του την ολική απελευθέρωσή μας. Η σύνδεση του φεμινιστικού κινήματος με τα άλλα κοινωνικά κινήματα, και κυρίως με το εργατικό κίνημα, είναι ο δρόμος που θα μπορέσει να μας οδηγήσει σε ένα πραγματικά επικίνδυνο, για την αστική τάξη, κοινωνικό ρεύμα.

Για να μπορέσουμε να σπάσουμε την κουλτούρα του βιασμού και να τρίξουμε τα θεμέλια της πατριαρχίας, πρέπει κατά τη γνώμη μου να δούμε και την ταξική πλευρά της καταπίεσης. Οι διαφορετικές μορφές καταπίεσης που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας δεν είναι ξεχωριστές η μία από την άλλη, αλλά δημιουργούν ένα σύνολο καταπίεσης που πρέπει να καταρρεύσει ολόκληρο, αλλιώς δεν θα καταρρεύσει καθόλου. Δεν καταπιέζομαι πρώτα ως γυναίκα και μετά ως εργαζόμενη, ή πρώτα ως εργαζόμενη και μετά ως γυναίκα. Καταπιέζομαι ως γυναίκα-εργαζόμενη, ως γυναίκα-μετανάστρια-εργαζόμενη, ως τρανς-εργαζόμενος ή ότι άλλο, και αυτή η πολλαπλή καταπίεση διαμορφώνει την ιδιαίτερη ταξική μου ιδιότητα και με αυτήν παλεύω.

Είναι αναγκαίο το επόμενο διάστημα τα φεμινιστικό και ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματα να συνεχίσουν να παλεύουν για την αλλαγή του ποινικού κώδικα για τον βιασμό, αποκλειστικά και μόνο στη βάση της συναίνεσης, με τον ορισμό της συναίνεσης να μην επιτρέπει «παραθυράκια». Για να το κερδίσουν αυτό, θα χρειαστούν στο πλευρό τους και το εργατικό κίνημα, και αυτό είναι ένα κομμάτι που η αντικαπιταλιστική αριστερά θα πρέπει να δουλέψει σε συλλόγους, σωματεία και κοινωνικούς χώρους.

Η ανακοινωση της ΑΑΑ για το θέμα του ορισμού του βιασμού εδώ: https://anticapitalist-attiki.blogspot.com/2019/05/18.html